Jest grupa ludzi na tym świecie, którzy bez względu na warunki atmosferyczne, kurs franka szwajcarskiego, czy tranzyty w osobistym kosmogramie, muszą w weekend wyjść na miasto. Na kilka godzin odwiesić do szafy rolę mniej lub chętniej wykonywaną przez pozostałych pięć dni w tygodniu. Robią to z wielu powodów: chcą odpocząć, chcą znaleźć miłość swojego życia, chcą znaleźć sens swojego życia, chcą zapomnieć o tym, kim są, chcą się dowiedzieć, kim są, chcą miło i beztrosko spędzić kilka godzin w towarzystwie znajomych bądź nie albo… po prostu czegoś chcą, tylko jeszcze nie wiedzą czego. Welcome drink, pierwszy szot, piwo na popicie, martini z wódką, campari z soczkiem, drugi szot, można iść na parkiet. Dokąd prowadzi ta droga tak chętnie uczęszczana przez dziesiątki tysięcy ludzi, bez względu na płeć, wiek, wykształcenie, wykonywany zawód, status ekonomiczny, perspektywy na przyszłość, bądź ich brak?

Warszawa daje wszystko, by przetrwać – pracę i to, co się po tej pracy robi. Jest jak matka, która karmi, dba, troszczy się, czasami głucha na skargi swoich dzieci, bo wie, czego im tak naprawdę trzeba. W tym mieście można żyć aż do śmierci. Swojego czasu panowała moda wśród warszawskich klubowiczów na „jeżdżenie za granicę”. Standardy wysokojakościowej rozrywki spełnić mogły jedynie inne (zazwyczaj zachodnioeuropejskie) stolice. Raczej Berlin, Londyn, a może i Paryż. Warszawa zaspakajała ledwie bieżące potrzeby. Prawdziwego spełnienia należało szukać gdzie indziej. Podobnie było z aspiracjami karierowo-finansowymi – o marzeniach mówiło się tylko w innym języku.

Interesuje nas ten moment, w którym znaleźliśmy się dziś: kiedy światowej klasy didżeje przyjeżdżają nad Wisłę, a postindustrialne przestrzenie podzieliły los swoich koleżanek z Zachodu. Ciekawi nas ten moment realizacji planów o lepszym świecie na własnym podwórku. Kolorowe światełka, kolorowe drinki, kolorowa karty kredytowe. A historia o weekendowych szaleństwach jest tylko pretekstem do opowiedzenia czegoś więcej, na temat świata, w którym uczestniczymy na co dzień, czyli zawsze.

Spektakl wyprodukowano w ramach projektu Warszawa.doc, którego partnerem jest Bemowskie Centrum Kultury oraz Teatr Studio im. St. I. Witkiewicza. Projekt zrealizowano dzięki finansowemu wsparciu Miasta Stołecznego Warszawy, a koncept rozwijany był podczas Festiwalu i Rezydencji Artystycznej Sopot Non-Fiction 2015.