Helena Ganjalyan, MELT

MELT to obraz, impresja, wrażenie – monodram oparty na pracy z figurą Ofelii z szekspirowskiego „Hamleta”. Tu jest to Ofelia wytwarzająca własny język swojej fizyczności, seksualności, próbująca wyjść poza służalcze „tak Ojcze”, w którym wielokrotnie zamyka ją autor. Kobieta, która nieustannie stwarza się między nakazem a zakazem, która zawsze jest wobec / względem. Słowo przeplata się w naprzemiennej grze z ruchem, gestem, abstrakcyjną formą wizualną.
Dodatkowo MELT z ang. tonąć, ale także stopić, topić, rozpuszczać, zatopić, zagłuszać, wzruszać rozpracowuje finalny motyw Ofelii szukając jego rozwiązania nie tylko w dosłownym szekspirowskim ujęciu, ale także w rodzaju wejścia w stan nieobecności, nieuwagi, bycia poza swoim ciałem i jego działaniami, bycia obok.

Reżyseria: Helena Ganjalyan
Tekst: Helena Ganjalyan – w spektaklu wykorzystano fragm. „Hamleta” W. Shakespeare’a, „Lady Łazarz” Sylvii Plath
Muzyka: 森永泰弘 I Yasuhiro Morinaga
Obsada: Helena Ganjalyan
Premiera: 31 lipca 2016 r., 20. Festiwal Szekspirowski, Gdańsk
Czas trwania: 40 min.

TRAILER:

***
NAGRODY:
Wyróżnienie na 20. Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku za „inspirujące zmierzenie się z postacią Ofelii i poszukiwanie własnego języka teatralnego” | Jury: Adam Orzechowski, Jadwiga Możdżer, Paweł Aigner

II Nagroda od Carlo Massari – 7. edycja konkursu choreograficznego 3…2…1…TANIEC! w Krakowie
“Hipnotyzująca praca, która zbliża nas do odległego świata. Ciało nieustannie poszukujące rozwiązania, które pozwoli mu przetrwać. Głęboka dramaturgia, wspomagana przez silne ciało. Metamorfoza, kontrowersyjny majstersztyk prostej deformacji.” | Jury: Maria Stokłosa, Carlo Massari, Matej Matejka, Agata Moląg.

***
FRAGMNENTY RECENZJI:
„Jej wersja pokazuje córkę Poloniusza rozpuszczoną w wielu obrazach, zdradzoną przez ciało, zagłuszoną męskimi historiami. Ciało Ganjalyan jest zawsze obok tamtej Ofelli, obok prawdziwej roli. Jakby tylko jakiś fragment dziewczyny od Szekspira pasował do współczesnych kobiet. Taniec w suchej wodzie na scenie i pustka fraz przypisanych Ofelli wzmacnia tylko wrażenie nieobecności bohaterki. Ganjalyan ma intuicję, że najważniejsze w jej bohaterce jest to, czego nie zrobiła i nie powiedziała. Co się z nią i dla niej nie wydarzyło. Wreszcie można jednak to zmienić. (…) Zemsta Ofelli się dokonała. Brawa.”| Łukasz Drewniak, teatralny.pl

„Z jednej strony możliwość spojrzenia na postać Ofelii z różnych stron to pewien rodzaj poprawności politycznej. Z drugiej strony jednak żonglowanie interpretacjami znowu sprowadza ją jedynie do funkcjonalnej figury, której znaczenie ustala się w zależności od potrzeb. Ale ta Ofelia pragnie niezależności. Ma świadomość bycia polem doraźnych celów interpretacyjnych i chce, żeby przestano ją wykorzystywać. Ganjalyan nie projektuje nowego obrazu, nie wysuwa żadnych roszczeń czy postulatów. Jedynie z uśmiechem przez łzy pokazuje kłopot z odczytaniem Ofelii. Nie jest to wołanie o pomoc, krzyk rozpaczy, ale grzeczna prośba o chwilę uwagi.”| Jan Karow, teatralia.com

***
Helena Ganjalyan. Aktorka, tancerka, choreografka, absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie (ze specjalizacją teatr tańca). Uczestniczka wymiany z Wydziałem Aktorskim University of Nothern Iowa (USA). W ramach dyplomu grała w spektaklu „CZYŻ NIE DOBIJA SIĘ KONI?” w reżyserii Jerzego Stuhra i Waldemara Raźniaka oraz tańczyła w choreografii „SWAN LAKE” Idana Cohena (Izrael). Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego za osiągnięcia artystyczne, zdobywczyni Stypendium Kulturalnego Miasta Gdańska, Stypendium Marszałka Województwa Śląskiego w Dziedzinie Kultury.
Jako aktorka / tancerka współpracowała m.in. z Romeo Castelluccim z Societas Raffaello Sanzio przy spektaklu „THE FOUR SEASONS RESTAURANT”, Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, Teatrem im. H. Modrzejewskiej w Legnicy, Teatrem Dada von Bzdulow, Sabine Harbeke (Szwajcaria), Kayą Kołodziejczyk, Victorem Choi Wo Ma (Chiny), Naomi Goldberg Haas (USA), Anną Piotrowską, Jolantą Dylewską, Marcinem Wroną, kolektywami: Harakiri Farmers (Dominika Knapik, Wojciech Klimczyk), Dzikistyl Company, Flesh System oraz paryskim Les Gens d’Uterpan (Annie Vigier i Franck Apertet).
Jej solowy spektakl „LADY Ł. – UNICUT” został nagrodzony na Solo Dance Contest 2012 w Gdańsku – II miejsce i Nagroda Publiczności (przewodnicząca Jury – Ann van den Broek) oraz w konkursach: 321 TANIEC oraz SoloDuo + Friends w Kolonii. Za spektakl „SHAKESPEARE IT” realizowany wraz z M. Fejdasz, N. Minor, P. Giwer otrzymała I miejsce w Konkursie Rezydencyjnym Entree organizowanym przez Teatr Rozrywki w Chorzowie. Z kolei z monodramem „PRESS TO RESET THE WORLD…” w reż. A. Wąsikowskiej zdobyła główną nagrodę na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Niezależnych w Ostrowie Wlkp.
Do jej spektakli autorskich należą ponadto duet z Koriną Kordova „UNE FEMME MASCULINE” – remix twórczości belgijskiej choreografki Ann van Den Broek, solo „PRIVATE MAPS” realizowane w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca (2015 r.) oraz spektakl „april 31” na podstawie zbioru „Rozsypcie moje prochy w Eurodisneylandzie” Rodrigo Garcii (2016 r.).

***
Prezentacja konkursowa w ramach przeglądu I Sopockie Konsekwencje Teatralne 2017

***
Ze względu na specyfikę sceny osoby spóźnione nie zostaną wpuszczone.

***
Zdjęcia prezentacji wykonane przez Jurka Bartkowskiego.