We współczesnej Polsce, gdzie prawo kobiet do decydowania o własnej seksualności i swoim ciele
zostało nam odebrane, potrzebujemy przekazu o silnym antypatriarchalnym oddziaływaniu. Dlatego
właśnie w tej wystawie zdecydowałam się sięgnąć głównie do moich wczesnych obrazów, gdzie
próbuję rozliczyć się z tym tematem. Przyglądam się kobiecej zmysłowości w różnych jej ujęciach, a
także rolom społeczno-kulturowym i staram się demaskować je, ukazując kobietę zniewoloną przez
religię i tradycję. W swoich obrazach pragnę wyzwolić kobiecą seksualność od wstydu i skrępowania,
bo tylko w ten sposób jesteśmy w stanie przywrócić sobie sprawczość i zadać kłam patriarchalnym
tendencjom, które brutalnie dziś destabilizują kształt współczesnego świata. Każdy przejaw
celebrowania kobiecej siły, choćby paradoksalnie w słabości i delikatności, czy z kolei w
prowokacyjnej erotyce, jest iskrą i impulsem do buntu przeciw maczyzmowi, bezmyślnej przemocy,
destrukcji i agresji.

 

Urodzona w roku 1990, w Gdyni.
Doktor Sztuki w dyscyplinie sztuki plastyczne i konserwacja dzieł sztuki. Ukończyła Malarstwo na
Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku ze specjalizacją ze scenografii teatralnej. Absolwentka pracowni
prof. Macieja Świeszewskiego, gdzie pracowała również, jako asystent w latach 2015-2017. Finalistka
licznych konkursów malarskich, w tym: pięciokrotna finalistka i czterokrotna laureatka wyróżnienia
honorowego w „Grand Prix Fundacji Franciszki Eibisch”, trzykrotna finalistka konkursu im. Leona
Wyczółkowskiego „Promocje 2014”, finalistka: IV Piotrkowskie Biennale Sztuki, , „Gdańskie Biennale
Sztuki”, „Ale Sztuka!”, itd. Laureatka głównej nagrody w konkursie „Grand Prix Fundacji im. Franciszki
Eibisch 2017″. Jej obrazy można było oglądać na licznych pokazach, w tym indywidualnych: w
Gdyńskim Centrum Filmowym, wystawie wraz z Anną Waligórską w Galerii El w Elblągu, Galerii
Warzywniak w Gdańsku, Galerii L przy Domu Literatury w Łodzi i Teatrze Szekspirowskim w Gdańsku,
Oliwskim ratuszu Kultury w Gdańsku. Brała udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w Polsce.
Jej obrazy uczestniczyły w targach sztuki w Londynie, Barcelonie i Edynburgu. Cykl jej obrazów
„Phone Contact” został zaprezentowany na wystawie zbiorowej „Fresh reality” w Wersalu, w Paryżu.
Jest autorką scenografii i kostiumów do spektakli: „W 80 dni dookoła świata” w reżyserii K.
Szachnowskiego, w Teatrze im. A. Seweruka w Elblągu, „Iwan, carski syn” w reżyserii K.
Szachnowskiego w Centrum Kultury w Gdyni, „Terroryści” I. Iredyńskiego w reżyserii K.
Szachnowskiego w Centrum Kultury w Gdyni scenografii i „Tajemniczy ogród”, na podstawie powieści
F. H. Burnett, w reżyserii A. Klucznika, w Teatrze Lalki i Aktora w Wałbrzychu. W ramach stypendium
dla twórców kultury Marszałka Województwa Pomorskiego, które otrzymała w roku 2020,
zaprojektowała scenografię, kostiumy i animacje do do recitalu aktorskiego Oli Lis pt. „Piosenki
portowe”. W ramach projektu dofinansowanego przez Ministerstwo Kultury Dziedzictwa
Narodowego i Sportu w ramach programu dotacyjnego „Kultura dostępna” zaprojektowała
wizualizacje i kostiumy do spektaklu „Niema Opera” w reżyserii T. Valldala Czarneckiego, w Gdańskim
Archipelagu Kultury. W latach 2018-2021 pracowała w z Osiedlowym Klubem Kultury SM „Bałtyk”,
jako instruktor zajęć rysunku i malarstwa. Autorka licznych projektów okładek literackich
Wydawnictwa „Od do”.

 

W swojej twórczości malarskiej od lat konsekwentnie zajmuje się realizmem i hiperrealizmem.
Ważnym elementem jej procesu twórczego są fotografie, które sama tworzy, stanowiące później
materiał referencyjny do powstawania olejnych obrazów. W obszarze samego malarstwa, artystka
koncentruje się na osiągnięciu perfekcji warsztatowej, wnikając możliwie jak najgłębiej w tkankę
malarską zarówno na poziomie samego koloru, jak i technologii. Nieustannie stara się przesuwać
granicę swoich możliwości, zarówno technicznych, jak i samej percepcji widzenia. Przedmiotem jej
poszukiwań w zasadzie zawsze jest człowiek: przede wszystkim portret i akt. Interesują ją narracje
związane z emocjonalną kondycją współczesnego człowieka, a przede wszystkim kobiety. W samej
zaś formie, którą obrała, z pozoru sztywnej i skostniałej, poszukuje śladów aktu performatywnego na
poziomie sprawczości tradycyjnego dzieła malarskiego. ​