Pogrzeby nigdy nie są prostą sprawą, szczególnie kiedy trzeba wygłosić mowę nad grobem zmarłego, a
zmarły jest bliską osobą. Na przykład matką, której ma się wiele do zarzucenia, począwszy od trudnych
relacji rodzinnych. No chyba, że jest się niespełnionym komikiem, jak Wiktor, dostaje się wreszcie szansę
wystąpienia przed publicznością i niekoniecznie chce się słuchacza doprowadzić do łez lub, co gorsza,
zanudzić. Poruszający, mistrzowsko zagrany i wyreżyserowany (twórcy są jeszcze studentami krakowskiej
AST) spektakl, który żongluje naszymi emocjami, balansuje na pograniczu poprawności, wykonuje szpagat
miedzy ekstremalnymi kontrastami: stand up’em i pogrzebem. I pokazuje, jak można pogodzić się z własną
traumą. I jak o niej mówić.