T H E  C U R L Y  O R G A N

Zaraźliwe, wprowadzające w trans brzmienie oraz teksty ujawniające czułość, delikatność i zaciekawienie ludzkimi zachowaniami i postawami.

The Curly Organ (AKA Donal McConnon) jest niepowtarzalną mieszanką artysty, kompozytora i producenta, który przez cały miesiąc inspirując się uzyskanym doświadczeniem stworzył płytę (4 EPs (2017)); który regularnie prowadził konwersacje z nieznajomymi poprzez niewerbalną muzyczną ekspresję (Do You Speak Bell? (2018)); a także rozwinął na szeroką skalę występy na żywo, robiąc użytek z ręcznie rysowanych efektów wizualnych oraz medytacji, za pomocą której wprowadzał słuchaczy w najróżniejsze miejsca swojej wyobraźni.

Przywołany z wietrznego-zachodniego irlandzkiego miasta Galway, gdzie Donal jest znany jako kluczowy twórca progresywno-folkowego stylu, My Fellow Sponges. Podczas gdy występy Sponges znane są z ich spontanicznej energii i mieszanki różnorodnych stylów muzycznych, The Curly Organ łapie Cię delikatnie za rękę i prowadzi subtelnie na spacer przez muzeum ludzkich doświadczeń i przeżyć (zarówno tych skrajnych, jak i banalnych). Ten artysta pragnie nadać wyjątkowego znaczenia swoim występom. Katharsis jest celem, który chce osiągnąć, zarówno u siebie jak i u swoich słuchaczy.

Skład:

Donal McConnon – wokal, harmonijka ustna, gitara akustyczna – w dwóch słowach człowiek orkiestra.

Live:

Dyladvised Blog:

https://dyladvisedramblings.wordpress.com/

HOUSTON

Obecnie muzyka Houston – zespół to elektryzująca mieszanka folku, rocka, popu oraz muzyki kabaretowej, wzbogacona o brzmienia gitary basowej, gitary elektrycznej i pianina.

Na początku działalności zespół czerpał inspiracje z amerykańskiego folku, głównie z twórczości Boba Dylana. Piosenki opierały się na akustycznym brzmieniu banjo, gitary akustycznej, skrzypiec, cajona, harmonijki ustnej i harmonii wokalnych.

Zespół powstał z inicjatywy Miłosza Kaczmarka i Makarego Siudema, którzy zaprosili do współpracy Kasię Babirecką-Mróz, Kubę Mroza, Bartka Kaisera i Mikołaja Koziarę.

Trasa koncertowa to również promocja świeżo nagranej epki przez zespół.

Skład:

Miłosz Kaczmarek – główny wokal, harmonijka ustna, pianino
Makary Siudem – banjo, gitara elektryczna
Katarzyna Babirecka-Mróz – skrzypce, harmonie wokalne
Jakub Mróz – cajon, perkusjonalia
Mikołaj Koziara – gitara basowa
Bartosz Kaiser – gitara akustyczna, harmonie wokalne

Live:

Epka:

Spektakl bierze udział w 25. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

„Podróż do Buenos Aires” to tekst powalający. Litania żali i zarzutów starzejącej się kobiety, która własną starość wyobrażała sobie trochę inaczej – w beztrosce, komforcie psychicznym, spokoju ducha, w kręgu kochającej rodziny, u synów (w Kanadzie?), u córki lub sióstr (w Buenos Aires?). Co najmniej.

To tekst porażający. Potok łez, przekleństw i wylanej żółci matki i siostry, która całe życie tylko dla swoich bliskich żyła i na nich pracowała, która sobie zasłużyła na respekt, wdzięczność i opiekę.

To tekst prześmieszny. „Work in Regress” głosi podtytuł sztuki, bo w regresie starzenia i popadania w szaleństwo zawsze tkwi nuta rozbrajającego komizmu. Przynajmniej dla odbiorcy. Przynajmniej w fazie początkowej. A potem śmiech zamiera w gardle.

To tekst przesmutny. Krzyk niemocy, podróż do jądra samotności, przez lęki, paranoje, przywołane duchy przeszłości aż po wyimaginowanych przyjaciół-słuchaczy – choćby tylko po to, by nie być tak strasznie samotną, by nie prowadzić rozmów jedynie ze sobą.

Wspaniałe wyzwanie dla aktorki, kompleksowa postać do zbudowania. Wskrzesić do życia słowo. Znaleźć prawdę, prawdziwe emocje. Zestarzeć się na scenie. Wykrzyczeć, wypłakać, wyszaleć, puścić, stracić kontrolę. Przejść przez cały rejestr stanów psychicznych, zbudować emocjonalny dialog z widzem i go w nieoczywisty sposób zakończyć. I zmierzyć się z prapremierowym pierwowzorem, samą Gabrielą Muskałą, która od 2001 roku nieustannie kreuje rolę Walerii, zdobywając liczne nagrody w kraju i za granicą.

„Podróż do Buenos Aires” Amanita Muskaria
Reżyseria: Adam Nalepa
Występuje: Sylwia Góra Weber

Czas trwania: 90 minut
Premiera: 16 grudnia 2018 (Teatr BOTO)
Zrealizowano z udziałem finansowym Gminy Miasta Sopotu oraz Województwa Pomorskiego.

***
Ze względu na specyfikę sceny osoby spóźnione nie zostaną wpuszczone na spektakl.

***
23 lutego, godz. 19:00
24 lutego, godz. 19:00
2 marca, godz. 19:00
3 marca, godz. 19:00

***
fot. SOPOGRAFIA Jerzy Bartkowski

Spektakl bierze udział w 25. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

„Podróż do Buenos Aires” to tekst powalający. Litania żali i zarzutów starzejącej się kobiety, która własną starość wyobrażała sobie trochę inaczej – w beztrosce, komforcie psychicznym, spokoju ducha, w kręgu kochającej rodziny, u synów (w Kanadzie?), u córki lub sióstr (w Buenos Aires?). Co najmniej.

To tekst porażający. Potok łez, przekleństw i wylanej żółci matki i siostry, która całe życie tylko dla swoich bliskich żyła i na nich pracowała, która sobie zasłużyła na respekt, wdzięczność i opiekę.

To tekst prześmieszny. „Work in Regress” głosi podtytuł sztuki, bo w regresie starzenia i popadania w szaleństwo zawsze tkwi nuta rozbrajającego komizmu. Przynajmniej dla odbiorcy. Przynajmniej w fazie początkowej. A potem śmiech zamiera w gardle.

To tekst przesmutny. Krzyk niemocy, podróż do jądra samotności, przez lęki, paranoje, przywołane duchy przeszłości aż po wyimaginowanych przyjaciół-słuchaczy – choćby tylko po to, by nie być tak strasznie samotną, by nie prowadzić rozmów jedynie ze sobą.

Wspaniałe wyzwanie dla aktorki, kompleksowa postać do zbudowania. Wskrzesić do życia słowo. Znaleźć prawdę, prawdziwe emocje. Zestarzeć się na scenie. Wykrzyczeć, wypłakać, wyszaleć, puścić, stracić kontrolę. Przejść przez cały rejestr stanów psychicznych, zbudować emocjonalny dialog z widzem i go w nieoczywisty sposób zakończyć. I zmierzyć się z prapremierowym pierwowzorem, samą Gabrielą Muskałą, która od 2001 roku nieustannie kreuje rolę Walerii, zdobywając liczne nagrody w kraju i za granicą.

„Podróż do Buenos Aires” Amanita Muskaria
Reżyseria: Adam Nalepa
Występuje: Sylwia Góra Weber

Czas trwania: 90 minut
Premiera: 16 grudnia 2018 (Teatr BOTO)
Zrealizowano z udziałem finansowym Gminy Miasta Sopotu oraz Województwa Pomorskiego.

***
Ze względu na specyfikę sceny osoby spóźnione nie zostaną wpuszczone na spektakl.

***
23 lutego, godz. 19:00
24 lutego, godz. 19:00
2 marca, godz. 19:00
3 marca, godz. 19:00

***
fot. SOPOGRAFIA Jerzy Bartkowski

Sam & Bart wystąpili dotąd m.in. na takich festiwalach, jak Spring Break, Zgrzytowisko, Songwriter Łódź Festival czy Slot Art. Występy wywołały opinie, że objawili się polscy Kings of convieniece czy Simon & Garfunkel. Warto wspomnieć, że grupa wystąpiła na dużej scenie festiwalu w Jarocinie, jako jeden z czterech finalistów Rytmów Młodych (do konkursu zgłosiło się 400 zespołów!), a ich piosenki zaczęły pojawiać się m.in. w radiowej Trójce (utwory Close to me oraz Baseball to niedawne Piosenki Dnia).

Sam & Bart to duet dwóch gitarzystów i wokalistów. Panowie są przyjaciółmi z czasów, gdy byli jeszcze nastolatkami. Na początku śpiewali na głosy piosenki ulubionych wykonawców. Trzy lata temu wokaliści podjęli decyzję, by rejestrować swoje piosenki, a także zacząć pojawiać się na scenie – spotkało się to z bardzo pozytywnym odbiorem publiczności i doprowadziło do wydania pierwszej długogrającej płyty, zatytułowanej po prostu „Sam & Bart”

Baseball >>> 

Rain falls down every chapter >>> 

Empty >>> 

Close to me >>>