Na wieczór „Solo nowel” złożą się cztery miniaturowe spektakle improwizowane, które zostaną zagrane tu i teraz, na oczach publiczności, bez napisanego scenariusza.

„Moim założeniem jest to, by każda z nowel rozpoczęła się od innej inspiracji podanej przez publiczność. W celu pozyskania owych inspiracji, zadam widzom pytania, dotyczące nadchodzącego minispektaklu. Czasem poproszę o jakiś szczegół charakteru bohatera, czasem o miejsce akcji, a czasem o temperaturę pierwszej sceny i element scenografii. Różne pytania = różne odpowiedzi = różne nowele.

Od lat w teatrze impro fascynuje mnie możliwość żonglowania konwencjami fabularnymi, możliwość zagrania na scenie wszystkiego za pomocą umowności, pantomimy, absurdalnych efektów specjalnych oraz możliwość emocjonującej Opowieści. Dzięki solowej improwizacji, którą od jakiegoś czasu się zajmuję, mogę zabrać widzów i siebie w głąb swej wyobraźni i zobaczyć, gdzie się wypłynie. I o ile w spektaklu „Sam Termos” improwizuję jeden, długi fabularny spektakl, to „Solo nowele” mają dać mi możliwość wyżycia się w zbudowaniu kilku suspensów w różnych światach i konwencjach jednego wieczoru.

Trochę sensacji, może romansu, absurdu, fantastyki, zwierząt, na pewno też garść pośmiania się z tego, jak pokręcone jest życie bohaterów moich nowel! I jeden ja!

Zapraszam,

Wojciech Tremiszewski”

„Podróż do Buenos Aires” to tekst powalający. Litania żali i zarzutów starzejącej się kobiety, która własną starość wyobrażała sobie trochę inaczej – w beztrosce, komforcie psychicznym, spokoju ducha, w kręgu kochającej rodziny, u synów (w Kanadzie?), u córki lub sióstr (w Buenos Aires?). Co najmniej.

To tekst porażający. Potok łez, przekleństw i wylanej żółci matki i siostry, która całe życie tylko dla swoich bliskich żyła i na nich pracowała, która sobie zasłużyła na respekt, wdzięczność i opiekę.

To tekst prześmieszny. „Work in Regress” głosi podtytuł sztuki, bo w regresie starzenia i popadania w szaleństwo zawsze tkwi nuta rozbrajającego komizmu. Przynajmniej dla odbiorcy. Przynajmniej w fazie początkowej. A potem śmiech zamiera w gardle.

To tekst przesmutny. Krzyk niemocy, podróż do jądra samotności, przez lęki, paranoje, przywołane duchy przeszłości aż po wyimaginowanych przyjaciół-słuchaczy – choćby tylko po to, by nie być tak strasznie samotną, by nie prowadzić rozmów jedynie ze sobą.

Wspaniałe wyzwanie dla aktorki, kompleksowa postać do zbudowania. Wskrzesić do życia słowo. Znaleźć prawdę, prawdziwe emocje. Zestarzeć się na scenie. Wykrzyczeć, wypłakać, wyszaleć, puścić, stracić kontrolę. Przejść przez cały rejestr stanów psychicznych, zbudować emocjonalny dialog z widzem i go w nieoczywisty sposób zakończyć. I zmierzyć się z prapremierowym pierwowzorem, samą Gabrielą Muskałą, która od 2001 roku nieustannie kreuje rolę Walerii, zdobywając liczne nagrody w kraju i za granicą.

„Podróż do Buenos Aires” Amanita Muskaria
Reżyseria: Adam Nalepa
Występuje: Sylwia Góra Weber

Czas trwania: 90 minut
Premiera: 16 grudnia 2018 (Teatr BOTO)
Zrealizowano z udziałem finansowym Gminy Miasta Sopotu oraz Województwa Pomorskiego.

***
Ze względu na specyfikę sceny osoby spóźnione nie zostaną wpuszczone na spektakl.

Wielki literacki eksperymentator Raymond Queneau (1903 – 1976) zawdzięcza światowy sukces dwóm dziełom: powieści „Zazi w metrze” i ĆWICZENIOM STYLISTYCZNYM, powstałym w 1947 roku. Inspiracją do Ćwiczeń okazał się koncert, podczas którego wykonano fugę Bacha. Queneau pomyślał, że interesujące byłoby stworzenie w literaturze czegoś podobnego, co powstaje dzięki zwielokrotnieniu wariacji, niemal ad infinitum.

Tekst przez długie lata uchodził za nieprzekładalny. Ćwiczenia napisane są bowiem zgodnie z zasadami kombinatoryki, dzięki którym błahy, wręcz niegodny uwagi incydent w autobusie, opowiadany jest na 99 sposobów z wykorzystaniem wszelkich możliwych figur retorycznych i stylów literackich. Zadania przełożenia podjął się z sukcesem Jan Gondowicz, a książkę wydał w 2005 roku Czuły Barbarzyńca. Muzyczność, matematyczność, niepohamowana swoboda mutacji, gra przypadku i symetrii, inwencji i konwencji uwiodła twórców na tyle, że postanowili uruchomić wodze aktorskiej i muzycznej fantazji.

Tekst: Raymond Queneau
Przekład: Jan Gondowicz
Koncept: Małgorzata Brajner
Reżyseria, wykonanie: Małgorzata Brajner, Piotr Jankowski, Marcin Nenko
Głos: Krystyna Czubówna, Jacek Labijak
Opracowanie muzyczne: Marcin Nenko
Czas trwania: ok. 60 min
Zrealizowano ze wsparciem finansowym ze strony Gminy Miasta Sopot. Prawa do tekstu chronione są przez Stowarzyszenie Autorów ZAiKS.

***
Ze względu na specyfikę sceny osoby spóźnione nie zostaną wpuszczone na spektakl.

(Nie)Modna piosenka zabierze słuchaczy w świat, który pozornie nie istnieje, a jednak ukryty jest między słowami i nutami tak ulotnymi, jak mgła.
(Nie)Modna piosenka to też rodzaj misji – wydobywania z niepamięci i cienia prawdziwych pereł.

Piosenka modna czy nie – ale zawsze prawdziwa.

Podczas koncertu będzie można usłyszeć piosenki napisane przez najlepszych twórców dwudziestolecia międzywojennego, takich jak: Marian Hemar, Andrzej Włast, Julian Tuwim, ale również powojennych – Wojciech Młynarski, Agnieszka Osiecka czy duet Wasowski/Przybora.

Piotr Zemła – wokal
Aleksandra Monko-Allen – piano
Paweł Urowski – kontrabas
Kacper Skolik – perkusja