>> Spektakl prezentowany w ramach Festiwalu Teatru Dokumentalnego Sopot Non-Fiction 2019 <<<

Prezentacja: 27 sierpnia 2019, godz. 20:00
Scena Kameralna Teatru Wybrzeże, ul. Bohaterów Monte Cassino 30, Sopot 

„Rzeczy, których nie wyrzuciliśmy” – spektakl inspirowany książkami Marcina Wichy: „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” oraz „Jak przestałem kochać design”

Teatr Fredry w Gnieźnie
reżyseria: Magda Szpecht
scenariusz i dramaturgia: Łukasz Wojtysko
scenografia: Michał Korchowiec
muzyka: Krzysztof Kaliski
wideo art.: Wojtek Doroszuk
fonosfera: Maciej Szymborski
występują: Kamila Banasiak, Zuzanna Czerniejewska, Jan Niemczyk oraz Lucyna Kaszyńska (gościnnie), Stefania Wojciak (gościnnie), Marek Szymaniak (gościnnie)
inspicjent : Ewa Malicka

Bohaterowie spektaklu wspominają zmarłych rodziców. Ale ich historie zostają opowiedziane z perspektywy rzeczy – przedmiotów, które zostawili po sobie rodzice. Desek kreślarskich, ulubionych książek, ukochanych kapci, kawałka drewna, tabliczki na drzwi czy porcelanowej krowy. Co mówią o nas przedmioty i jak nas zapamiętają? – to podstawowe pytanie zadawane przez twórców spektaklu „Rzeczy, których nie wyrzuciliśmy.”
Inspiracją dla scenariusza Łukasza Wojtyski były dwie znakomite książki Marcina Wichy („Jak przestałem kochać design”, „Rzeczy, których nie wyrzuciłem”) oraz wspomnienia trójki mieszkańców Gniezna i jego okolic: Lucyny Kaszyńskiej, Marka Szymaniaka i Stefanii Wojciak. 
Twórcy badają relacje współistnienia człowieka i przedmiotów, związki tego co ludzkie i emocjonalne z tym, co pozornie nieożywione. Zauważają przedmioty. I wykorzystują rekwizyty pochodzące z teatralnego recyklingu, by stworzyć opowieść o rodzicach, ale też projektowaniu i jego wpływie na codzienne życie. Opowieść o międzypokoleniowej wymianie przedmiotów oraz o tym, że teksty Marcina Wichy budzą w nas niepohamowaną potrzebę opowiadania własnych historii.
Za „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” Marcin Wicha otrzymał Nagrodę Nike 2018.

***
więcej na: www.sopotnonfiction.pl

>>> Spektakl prezentowany w ramach Festiwalu Teatru Dokumentalnego Sopot Non-Fiction 2019 <<<

[Ć/DŹ] „Kończą mi się słowa” (wersja sceniczna) / POKAZ PRZEDPREMIEROWY

Agafia Wieliczko – choreografia, taniec
Maja Miro-Wiśniewska – muzyka, rysunki

Kończą mi się słowa tam, gdzie doznania gęstnieją.

Jest pewna granica przeżywania, za którą intensywność jest tak wielka, że całą tę złożoność mogę nazwać tylko prosto:

„kocham” albo „boję się”.

Podczas gdy w ciele roją się warstwy nienazywalne.

Maja: Punktem wyjścia do spektaklu „Kończą mi się słowa” jest cykl rysunków wykonanych przeze mnie w końcowym okresie ciąży i tuż po narodzinach mojej córki w 2017 roku. Rysunki te traktuję jako dzienniki osobistego doświadczania ciała w tym emocjonalnie i znaczeniowo pełnym dla mnie momencie. Były one wykonywane z zamkniętymi oczami, z nakierowaniem uwagi na codzienne doświadczenia struktur, faktur i przestrzeni ciała. Przyjęte przeze mnie medium jest próbą komunikacji stanów, które nie są w pełni wyrażalne za pomocą słów.

Agafia: Wykonane przez Maję szkice/mapy są dla mojej choreografii liniami i energią ruchu. Praca nad ich ucieleśnieniem wymagała ode mnie dużej wyobraźni i otwartości.

Prezentacja: 26 sierpnia 2019, godz. 19:00
Teatr BOTO, ul. Bohaterów Monte Cassino 54B, Sopot

***
Ze względu na specyfikę sceny osoby spóźnione nie zostaną wpuszczone na spektakl.

***
więcej na: www.sopotnonfiction.pl

>>> Spektakl prezentowany w ramach Festiwalu Teatru Dokumentalnego Sopot Non-Fiction 2019 <<<

„Podróż do Buenos Aires” to tekst powalający. Litania żali i zarzutów starzejącej się kobiety, która własną starość wyobrażała sobie trochę inaczej – w beztrosce, komforcie psychicznym, spokoju ducha, w kręgu kochającej rodziny, u synów (w Kanadzie?), u córki lub sióstr (w Buenos Aires?). Co najmniej. 

To tekst porażający. Potok łez, przekleństw i wylanej żółci matki i siostry, która całe życie tylko dla swoich bliskich żyła i na nich pracowała, która sobie zasłużyła na respekt, wdzięczność i opiekę.

To tekst prześmieszny. „Work in Regress” głosi podtytuł sztuki, bo w regresie starzenia i popadania w szaleństwo zawsze tkwi nuta rozbrajającego komizmu. Przynajmniej dla odbiorcy. Przynajmniej w fazie początkowej. A potem śmiech zamiera w gardle. 

To tekst przesmutny. Krzyk niemocy, podróż do jądra samotności, przez lęki, paranoje, przywołane duchy przeszłości aż po wyimaginowanych przyjaciół-słuchaczy – choćby tylko po to, by nie być tak strasznie samotną, by nie prowadzić rozmów jedynie ze sobą. 

Wspaniałe wyzwanie dla aktorki, kompleksowa postać do zbudowania. Wskrzesić do życia słowo. Znaleźć prawdę, prawdziwe emocje. Zestarzeć się na scenie. Wykrzyczeć, wypłakać, wyszaleć, puścić, stracić kontrolę. Przejść przez cały rejestr stanów psychicznych, zbudować emocjonalny dialog z widzem i go w nieoczywisty sposób zakończyć. I zmierzyć się z prapremierowym pierwowzorem, samą Gabrielą Muskałą, która od 2001 roku nieustannie kreuje rolę Walerii, zdobywając liczne nagrody w kraju i za granicą.

„Podróż do Buenos Aires” Amanita Muskaria
Reżyseria: Adam Nalepa
Występuje: Sylwia Góra Weber

Zrealizowano z udziałem finansowym Gminy Miasta Sopotu oraz Województwa Pomorskiego.

Prezentacja: 25 sierpnia 2019, godz. 20:00
Teatr BOTO, ul. Bohaterów Monte Cassino 54B, Sopot

***
BILETY:
>>> 35 zł (normalny)
>>> 30 zł (studenci, uczniowie, emeryci, Dawcy Krwi, Karta Sopocka, Karta do Kultury)
>>> 20 zł (studenci kierunków związanych z teatrem)
online: na boto.art.pl lub goout.net

***
Ze względu na specyfikę sceny osoby spóźnione nie zostaną wpuszczone na spektakl.

***
więcej na: www.sopotnonfiction.pl