LowBow to projekt szczególny. Inspiracją do powstania tego rodzaju muzyki nie były wzory artystów o podobnym guście czy wyobraźni. Były nią nowe techniczne możliwości gry na instrumentach oraz silna potrzeba stworzenia czegoś na wskroś autorskiego.

Wychowawszy się na wschodnich rubieżach kraju, na styku kultury litewskiej, białoruskiej, ukraińskiej i polskiej, Maciej Sadowski od zawsze miał w sercu szczególne miejsce dla pięknych melodii. Właśnie w takiego rodzaju kompozycje zaopatrzony jest LowBow. Dynamika, ilustracyjność, śpiewność kompozycji, umiejscawia ten projekt w ramach klasycznie pojętego ekspresjonizmu. Zupełnie gdzie indziej z kolei można by go przypisać ze względu na warstwę wykonawczą. Potrzeba minimalizmu, odejścia od wybujałych orkiestracji, a także, nie ma co kryć, dużej kontroli nad całością, zaprowadziła Macieja w miejsce, gdzie obecnie znajduje się LowBow. Wybór kontrabasu i wiolonczeli, jako jedynych wybrzmiewających instrumentów, jest niespotykany, ale jednocześnie dość oczywisty, ze względu na jego relacje z kontrabasem. Wykorzystując w pełni możliwości największych instrumentów smyczkowych, zarówno w ich lirycznej jak rytmicznej rozległości, łącząc je jednocześnie z użyciem looperów i innych środków elektronicznych, ten dwuosobowy skład jest w stanie zagrać złożone, dynamiczne i przykuwające uwagę kompozycje. Ten z kolei aspekt umożliwia im odnajdowanie się w obszarze muzyki nowej.

Trudno szukać wśród współczesnych wykonawców i kompozytorów podobnego projektu. Jeśli chodzi o instrumentacje podobne zamysły odnaleźć można m. in. u Bena Ezry czy Zoe Keating. Kompozycyjnie zespół inspirują autorzy tworzący piękne melodie z różnych rejonów muzycznych, począwszy od Debussy’ego, poprzez Mingusa, aż do Jamesa Blake’a. LowBow jest jednak czymś oryginalnym i w całości wypływającym nie z zewnętrznych inspiracji, a z retrospekcji.

YOUTUBE ► https://www.youtube.com/watch?v=iKNVNmV6Pfc&list=PLJj9579dqXWRerDOhrAeNW4GpIXchf0j_

FACEBOOK ► https://www.facebook.com/lowbowofficial/

BANDCAMP ► https://maciejsadowskilowbow.bandcamp.com

INSTAGRAM ► https://instagram.com/lowbowofficial/

SPOTIFY ► https://open.spotify.com/artist/1Wf36ApmcpwgQogymSwJic

BILETY:
>>> 30 zł
>>> online: http://teatrboto.bilety.interticket.pl/

SUPER PRODUKCJA TEATRU BOTO!

5 aktorów.
Profesjonalna choreografia.
Rozbudowana scenografia.
Fascynujące światła.
Feeria barw.

„Wróżka z kranu”
kuchenny wodewil patologiczny

Autor: Pierre Gripari
Przekład: Barbara Grzegorzewska
Dramaturgia i reżyseria: Michał Derlatka
Obsada: Sylwia Góra Weber, Zofia Bartoś, Magdalena Smuk, Piotr Srebrowski, Marek Tynda
Muzyka: Tomasz Gadecki
Scenografia i światła: Tomasz Weber
Czas trwania: ok. 60 min

„Szczęśliwa, skromna rodzina, normalni ludzie, normalne życie, a tu bach – taka kara Boska. Takie nieszczęście. Kto by się spodziewał? Tylko za jakie grzechy, pytam? Dlaczego akurat my?” – docieka rozgoryczony Albert A. (56 l.). Barbara A. (54 l.) dodaje: „Najpierw myślisz – taki dar losu. Takie szczęście. Taka okazja. Z dnia na dzień stajesz się kimś… A po paru dniach wszystko zaprzepaszczone… Wszystko. Tragedia… Koszmar. Po prostu koszmar… Dlaczego pytam? Dlaczego?”

Albert i Barbara A. zgodzili się podzielić z Państwem swą tragiczną historią i opowiedzieć o przerażającym spotkaniu z wróżką z kranu. Warto ich posłuchać. Ku przestrodze.

Spektakl przeznaczony dla widzów powyżej 16. roku życia.

***
Ze względu na specyfikę sceny osoby spóźnione nie zostaną wpuszczone na spektakl.

fot. Jurek Bartkowski

Najnowszy projekt Rafała Gorzyckiego i Marka Malinowskiego to duet „Playing” odkrywający nowe brzmienie i styl w dorobku obu artystów. Jest on także kontynuacją koncepcji Tria Playing, którego album portal „Polish Jazz” umieścił w „Top Ten of Polish Jazz 2016” i uplasował na 3 miejscu wśród najlepszych albumów jazzowych tego roku.

Po owocnej pracy nad tryptykiem duetowym, z którego narodziły się 3 ostatnie albumy Rafała Gorzyckiego z muzykami z różnych krajów i grających na różnych instrumentach ( norweski skrzypek, angielski gitarzysta) przyszedł czas na syntezę tych i kolejnych, triowych doświadczeń oraz ich prezentację na scenie.

Marek Malinowski – gitara
Rafał Gorzycki – perkusja

***
Rafał Gorzycki – perkusista, kompozytor.
Jest zaliczany obecnie do najciekawszych i najbardziej twórczych muzyków jazzowych, kompozytorów i perkusistów w Polsce. Nagrał 22 autorskie albumy. Współtworzone przez Gorzyckiego zespoły Sing Sing Penelope, Ecstasy Project i Dziki Jazz, Akineton zostały okrzyknięte muzycznymi odkryciami ostatniej dekady, które przyczyniły się do zmiany pokoleniowej w polskim jazzie. Rafał Gorzycki jest typem płodnego artysty, występując na scenach i festiwalach całej Europy, Azji i USA, wydając swoje autorskie albumy wyróżniane przez media w Europie i USA. Największy na Świecie amerykański portal jazzowy All About Jazz przyznał Gorzyckiemu tytuł „The Best Coming Premiere” 2007 za jego autorski album „Realium” a także amerykańskie wydawnictwo „Moon in June” wydającego legendarne Soft Machine – umieściło 2 utwory Rafała Gorzyckiego na swojej składance zawierającej najciekawszą muzykę jazzową z całego Świata w roku 2014 .

Marek Malinowski – gitarzysta, kompozytor i pedagog
Absolwent Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy na wydziale Jazzu w klasie prof. Piotra Olszewskiego. W 2013 r. powołał do życia kwartet, w skład którego wchodzą utalentowani młodzi ale znani już muzycy: Michał Michota (trąbka), Paweł Urowski (kontrabas) i Albert Karch (perkusja). Grupa promuje obecnie debiutancki album, który został wydany w renomowanej wytwórni Requiem Rec. Marek swoje brzmienie kształtuje poprzez stosowanie oszczędnych środków. Łączy nastrojową melodykę, przestrzeń, z odważnym podejściem do partii improwizowanych. Jest lirykiem, nie boi się też eksperymentowac w poszukiwaniu nowych brzmień.

official – www.rafalgorzycki.com
fb – www.facebook.com/rafal.gorzycki

Uteatralizowana wersja coraz bardziej popularnego w Polsce „stand-up comedy”. „Polska jest piłkarską potęgą świata, a papież zawsze jest Polakiem…” Jest to próba wytyczenia i zatarcia granicy między tym, co śmieszne a tym, co tragiczne. Błahe a poważne. Istotne a nieistotne. Wszystko to przykryte opowieścią Patryka, który bez skrępowania mówi o sobie, o swojej rodzinie, swoim życiu seksualnym bądź jego braku. To autobiograficzna opowieść z pozoru normalnego człowieka, w której rodzi się czy też odsłania dewiant.

PRASA: „Grabowski zbudował swój spektakl Patryk K. z fragmentów trzech powieści Jerzego Pilcha – i zrobił to, a następnie zagrał, znakomicie. Spowiedź zakompleksionego, neurotycznego, stłamszonego przez ojca młodego mężczyzny, który nie potrafi odnaleźć się ani w łóżku kobiety ani poza nim, znalazła też uznanie u widzów, którzy Grabowskiego oklaskiwali najdłużej.”
Mariusz Urbanek „Podwójny jubileusz” Odra styczeń 2012

„Patryk K. to człowiek, którego widz lubi. Dlaczego? Mówi zabawnie, opowiada barwnie, odpowiednio moduluje głos, dobrze wygląda. I jeszcze przed spektaklem brata się z widownią. Ale nie tylko dlatego. Lubimy go głównie przez to, że mu się nie udaje. W życiu mu nie wychodzi. Ot, taki naród. Łatwiej takiej osobie współczuć. Łatwiej czuć się od niej lepszym.(…) Grabowski za sprawą Patryka przekazuje dużo prawdy o mężczyznach. Prawdy niewygodnej, jednak w wielu przypadkach znajdującej odbicie w życiu.”
Urszula Krutul „Teatralny portret rodzącego się dewianta” Kurier Poranny 29.02.2012

Nagrody:
Główna Nagroda, Ogólnopolski Festiwal Teatrów Jednego Aktora (OFTJA), Wrocław
honorowe wyróżnienie, II Ogólnopolski Festiwal Monodramu „Monoblok”, Gdańsk
finalista, 10. Ogólnopolski Przegląd Monodramu Współczesnego, Warszawa

Ze względu na specyfikę sceny osoby spóźnione nie zostaną wpuszczone na spektakl.szczone.