Scenariusz: Jakub Roszkowski
Reżyseria: Adam Nalepa
Obsada: Sylwia Góra Weber, Grzegorz Sierzputowski
Kostiumy: Agnieszka Kaczyńska
Stylizacja: Jaga Hupało
Muzyka: Marcin Mirowski
Scenografia: Tomasz Weber
Czas trwania: ok. 70 min

„Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, w krainie wiecznych lodów, żył sobie w drewnianej chatce dojrzały mężczyzna. Niektórzy mówili, że stary nawet. Pustelnik. Jego życie było proste i monotonne. Wiatr i ciągle padający śnieg powoli sprawiły, że przestał się w ogóle uśmiechać, a mróz skleił jego wargi, że prawie w ogóle się nie odzywał, a jeśli nawet, to bardzo cicho. Ponoć aż zzieleniał i zgnił od tego zgorzknienia i samotności, tak że bały się go nawet dzikie zwierzęta. Tylko jego rudy kocur się go nie bał. Ale nie było to takie dziwne. Rudy kot był olbrzymi i polował nawet na psy. Pewnego razu, do chatki pustelnika zapukała młoda, piękna dziewczyna. Ubrana cała na biało, z książęcym diademem na czole. Niewinna taka. Prawdziwa biała księżniczka. Wyszła ona na chwilę ze swojego pięknego zamku z alabastru, żeby trochę poodkrywać świat, ale zgubiła drogę i strasznie zmarzła na śniegu. Na widok człowieka i ciepłego przytulnego domu, uśmiechnęła się tak gorąco, że jego zamarznięte serce zmiękło i zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia. Kupili sobie firanki i dywan i od tej pory żyli razem długo i szczęśliwie…”.

„Zielony mężczyzna” to druga, po zaskakującym debiucie „Morze otwarte”, sztuka młodego gdańskiego dramaturga Jakuba Roszkowskiego utrzymana w bajkowym klimacie. Mężczyzna – samotnik, melancholik i pesymista, kobieta – piękna, dobra i niewinna to reprezentanci dwóch przeciwstawnych światów. Lecz happy end wydaje się możliwy, bo przecież dobro zawsze wygrywa, a prawdziwa miłość pokona każdą przeszkodę. Bo tak to już w bajkach jest. Zarówno tych opowiadanych na dobranoc, autorstwa Hansa Christiana Andersena, jak i tych „made in Hollywood”. Lecz nie tym razem. Bo nic nie jest tylko dobre lub tylko złe, białe lub czarne. Wszystko tonie w różnych odcieniach szarości, szarości codzienności. W miarę rozwoju akcji, baśniowa poświata znika jak różdżką odjąć i okazuje się jedynie przykrywką do opowiedzenia historii bardzo realnej, bardzo współczesnej. Historii dwojga ludzi poszukujących miłości, zrozumienia, ciepła i bliskości. A jak to w relacjach między ludźmi bywa, nie zawsze jest jednoznacznie i wprost.

***
Ze względu na specyfikę sceny osoby spóźnione nie zostaną wpuszczone na spektakl.

***
fot. Jurek Bartkowski

W ten wyjątkowy wieczór na scenie BOTO usłyszycie klasykę bossa novy, muzyki latynoskiej a także kilka muzycznych niespodzianek serwowanych w latynosko-iberyjskim sosie.

Wśród wyjątkowych gości pianisty i kompozytora Maciek Lyszkiewicz jamować będą:

Beata Bartelik singer – wokal
Robert Dobrucki – saksofon
Tomek Przyborowicz – bas
Sławek Rodrigez Porębski – instrumenty perkusyjne
Maciej Łyszkiewicz – piano

wśród gości m.in. Anna Maria Wicka – wokal.

Sorja Morja to zespół muzyczny tworzony przez Ewę Sadowską i Szymona Lechowicza. Koncertowy skład grupy uzupełnia Małgorzata Penkalla z Enchanted Hunters. W 2017 roku nakładem Thin Man Records ukazał się debiutancki album Sorji Morji zatytułowany „Sorja”. Aktualnie zespół eksperymentuje.

Fragmenty recenzji płyty „Sorja”:

Kapitalny debiut. Już dawno żaden polski zespół nie grał z taką lekkością. ​
Jacek Świąder, Gazeta Wyborcza

Na debiutanckiej płycie Sorji Morji można wyczuć obecność doświadczenia pokoleniowego: niepewności, permanentnego rozproszenia i kumulujących się napięć. ​
Jakub Wencel, Dwutygodnik

Minimalistyczne i klarowne garażowe HD nowych czasów. Pozostawili u mnie rzadki niedosyt. ​
Bartek Chaciński, ​Polityka

Jedna z najbardziej inteligentnych, przekornych i zaskakujących płyt o jakich miałem przyjemność kiedykolwiek pisać.
​Bartosz Nowicki, ​1uchem1okiem

***
przed koncertem Sorji Morji zagra Adam Repucha.

Adam Repucha bywa uznawany za jednego z najoryginalniejszych polskich songwriterów. Co może dziwić, zważywszy na jego zaskakująco skąpy dorobek: parę starych dem, “Lepszy świt”, synth-folkowy singiel wypuszczony rok temu, ale także – piosenka „Zabierz mnie do morza”, która pojawiła się w nagrodzonym na festiwalu Sundance filmie “Wszystkie nieprzespane noce” (w którym także wystąpił). Adama wyróżnia emocjonalny styl śpiewania oraz autorskie, nasycone wizyjną symboliką teksty, w których przewijają się motywy podróży, splecenia z naturą, czy astronomii. Obecnie jego piosenki opierają się na połączeniu akustycznej balladowości, przywołującej na myśl twórczość Cata Stevensa czy Roberta Wyatta, z zimnym, przenikniętym nostalgią, brzmieniem syntezatorów. Słowa, słowa, słowa – czyż nie są dziś czasem tylko kolejnym efektem wokalnym nie tak wcale różnym od pogłosu czy autotune’a? W wypadku Adama stanowią one jednak niezbędne medium dla jego mistycznych fascynacji, co prowadzi do rezultatów równie słodkich co olśniewających.