Po dwóch latach i po raz siódmy! Tradycyjnie na Majówkę i, jeśli pogoda dopisze (a dotychczas dopisywała!), w ogródku BOTO jako inauguracja sezonu ogródkowego i naszej sceny open air. Nie było nas i nie było Was przez pandemię, lockdown, obostrzenia, siedzieliśmy odizolowani na kwarantannie i chowaliśmy się za maseczkami.
Jak bardzo wszyscy czekaliśmy na ten moment, by znowu móc być razem, oddychać pełną piersią, cieszyć się wolnością, śmiać się, tańczyć, śpiewać.
Tylko, czy wolno nam odczuwać szczęście, czy wolno nam śmiać się, tańczyć, śpiewać, kiedy przed i za naszymi wschodnimi granicami dzieją się rzeczy, które w 21. wieku przechodzą ludzkie pojęcie?
A może właśnie akurat teraz trzeba śpiewać, kiedy smutno, afirmować życie, wiedząc, jak bardzo jest cenne i piękne, tańcząc wybijać rytm na przekór wszystkiemu – jako obietnicę przetrwania?
Bo w końcu nadzieja umiera ostatnia i umiera tylko wtedy, kiedy damy sobie odebrać te nawet krótkie momenty radości i szczęścia.

„Songs of peace and hope” – „Piosenki o pokoju i nadziei” to wspólny mianownik naszego 7. Nieformalnego Festiwalu Piosenki Aktorskiej. To proklamacja życia, wielki protest-song, nasz hymn o niezłomności i wolności.

Zapraszamy Was, by zaśpiewać go z nami – muzykami i aktorami trójmiejskich scen – by wspólnie wykrzyczeć nasze marzenia o lepszym jutrze. I naszą ufność, że tak się stanie.

Podczas koncertu odbędzie się zbiórka pieniężna na pomoc dla Ukrainy.

***
Wstęp wolny!

Basia Oblesia to istota płci żeńskiej, zrodzona z miłości. Długo czekana. Zdrowa. Raczej.
Na co dzień to zwyczajna, normalna dziewczyna. Taka sobie Ewela.
Tyle, że czasem, COŚ JEJ się dzieje w głowę.
Taki przeciąg się JEJ robi pomiędzy czaszką, no i nagle staje się kimś zupełnie innym… Znacie to..? Znacie..?!?

Basia zamieszkuje bagniste tereny, gdzieś pomiędzy standupem a monodramem.

Odżywia się atencją. Ładna i brzydka. Taka i siaka.
Lubi pokazywać cycki, ale oczywiście nigdy tego nie robi, nigdy! Potrafi ugryźć, doprowadzona do ostateczności spuszcza Baśkę ze smyczy, bez kagańca.

Jej pasją są frędzle oraz dramaty Mateusza Pakuły, znanego i nagradzanego przecież Dramaturga.Sama, prawie codzień, czaruje publiczność w Teatrze Dramatycznym w Kielcach, słuchając przy tym muzyki Marcina Pakuły.Lubi fotografię i sesje z Mateuszem Śliwą, zdobywcą Oskara.
Ma przyjaciół. Jest w wieku mocno ponadgimnazjalnym, ale jeszcze lepi. Też Matka. Żyje w Polsce.

Panie i Panowie!
Ugoszczę chlebem i SOBĄ!
Ewelina Gronowska

***

Rozmowy niekontrolowane

Duet wykonawców sceny muzyki improwizowanej. To dialog otwarty na stare i nowe horyzonty dźwięku, gdzie muzycy poprowadzą narrację w stronę totalnej spontaniczności. Patrząc na wykonawców pewne jest, że dźwięki które usłyszymy to niepochamowana inwencja i niepowtarzalność.

Tomasz Dąbrowski, trębacz, kompozytor, improwizator. Wielokrotnie nagradzany artysta zarówno w Polsce jak i za granicą. Wychwalany przez najważniejszy Amerykański magazyn jazzowy – Downbeat, jako jeden z najbardziej różnorodnych i ciekawych muzyków Europejskich [2020]. Tomasz jest również na liście 15 najważniejszych muzyków Europejskich według znanego na całym świecie magazynu AllAboutJazz [2017].

Ireneusz Wojtczak saksofonista, kompozytor, improwizator – po prostu Ireczek.

Ciałko Klub Rysunku to niezobowiązujące spotkania z rysowaniem aktu z natury, dla osób na każdym lub żadnym poziomie umiejętności. Bez ocen i korekt, na luzie, przy miłej muzyce
(i drinku).

Na miejscu są dostępne podstawowe materiały rysunkowe.

Spotkania poprowadzi Paulina Szołoch – artystka i tatuatorka, absolwentka Orłowskiego Plastyka, była studentka Rietveld Academie w Amsterdamie. Choć tworzy w duchu sztuki konceptualnej, posługując się głównie abstrakcyjnymi formami, jest miłośniczką rysunku z natury, który uważa za formę medytacji i połączenia z otoczeniem. Założycielka Klubu Rysunkowego Ciałko, marzy o tym, by otwierać drzwi do świata sztuki i zapraszać tam wszystkich, którzy mają ochotę wejść, a zwłaszcza tych, którzy czują się wykluczeni przez pozorny brak umiejętności. Wyznaje zasadę „Trochę krzywo, też prosto.” i jest przekonana, że już od dawna „Zły rysunek nie jest złym rysunkiem”. Propaguje ciało-pozytywność i pragnie odseksualizować nagość, skraca dystans między ludźmi, przypominając, że wszyscy jesteśmy cząstkami jedności.