Dwudniowy, trzyczęściowy, otwarty dla publiczności pokaz pracy warsztatowej zwieńczający festiwal Sopot Non-Fiction 2020.
W tym roku ze względu na ograniczoną widownię obowiązują zapisy na Maratony. Link do bezpłatnych wejściówek na samym dole.
Podczas rezydencji artystycznej reżyserzy, dramaturdzy i aktorzy pracują nad projektami teatralnymi do których bazą są reportaże, wywiady, artykuły prasowe i inne materiały dokumentalne. Ich działania kończy Maraton Non-Fiction – dwudniowy, otwarty dla publiczności, pokaz pracy warsztatowej. W tegorocznej, dziewiątej już, rezydencji weźmie udział około 25 twórców.
Maraton Non-Fiction odbędzie się w dwóch częściach:
28 sierpnia, 17:00-21:00
29 sierpnia, 16:00-20:00
Piątek, 28 sierpnia:
17:00
PRZEBUDZENI
Reżyseria: Wojtek Rodak
Dramaturgia: Marcelina Obarska
Obsada: Weronika Łukaszewska, Sebastian Grygo, Izabella Dudziak
18:15
ONKO (UWAGA! pokaz dla widzów 15+)
Reżyseria: Weronika Szczawińska
Scenariusz: Weronika Szczawińska, Piotr Wawer junior, Sebastian Pawlak
Występują: Sebastian Pawlak, Weronika Szczawińska
Asystentka reżyserki: Malwina Szumacher
20:00
UFO
Twórcy: Katarzyna Minkowska, Aneta Jankowska, Wojciech Frycz
Sobota, 29 sierpnia
16:00
MAURYCY IGNACZEWSKI
Reżyseria i dramaturgia: Marek Idzikowski
Zespół badawczo-twórczy: Małgorzata Wrzosek, Adam Milewski, Monika Popiel
17:15
DRZEWO POZNANIA (UWAGA! pokaz dla widzów 18+)
Reżyseria i dramaturgia: Beniamin Bukowski
Obsada: Jan Romanowski, Monika Kulczyk, Bartosz Buława
19:00
MĘŻCZYŹNI Z RÓŻOWYM TRÓJKĄTEM
Reżyseria i dramaturgia: Krzysztof Popiołek
Obsada: Radosław Jamroż, Jakub Margosiak, Grzegorz Łabuda
Muzyka: Aleksander Halbina
Przepraszamy za komplikacje.
Wejściówki zachowują swoją ważność, sobotnie z dowolnego Maratonu (części 2 lub 3) można wykorzystać na cały dzień.
Dla tych, którzy się nie załapali, transmisje online będą na fb Sopot Non-Fiction -> https://www.facebook.com/SopotNonFiction/
DRZEWO POZNANIA
Reżyseria i dramaturgia: Beniamin Bukowski
Obsada: Jan Romanowski, Monika Kulczyk, Bartosz Buława
Projekt dokumentuje pracę „czyścicieli internetu” – oparty jest o osobisty punkt wyjścia spotkania z osobą pracującą w tym zawodzie. To próba zbadania kondycji osób, które przez osiem godzin dziennie zobowiązane są w ramach pracy oglądać i klasyfikować najbardziej okrutne i przerażające materiały publikowane w internecie w imię „ochrony użytkowników”. Z jednej strony chcemy przyjrzeć się dewastującemu wpływowi, jaki ciągłe eksponowanie na obrazy przemocy wywołuje w ludzkiej psychice, z drugiej zapytać – na ile praktyka „czyszczenia” internetu łączy porządek etyczny z porządkiem władzy, arbitralnie decydując o dostępnych i niedostępnych dla odbiorców treściach. W końcu towarzyszy nam pierwotne pytanie zasadnicze: czy wiedzieć o złu i widzieć zło to jedno i to samo? I czy niewiedza zwalnia nas z odpowiedzialności, a wiedza – znieczula?
MAURYCY IGNACZEWSKI
Reżyseria i dramaturgia: Marek Idzikowski
Animacja, muzyka: Michał Murawski
Muzyka, śpiew: Małgorzata Wrzosek
Obsada: Adam Milewski, Monika Popiel
Celem projektu jest próba stworzenia relacji ze zmarłym dziadkiem. Poprzez działania naukowe i artystyczne twórcy podejmą próbę rozkodowania nienaruszonej dotąd przestrzeni mieszkania w celu odnalezienia informacji o członku rodziny autora projektu. „ W znajdującym się pod Łodzią mieście Zgierz stoi puste mieszkanie, które niegdyś zamieszkiwał mój dziadek – Maurycy Ignaczewski. Dziadek zmarł ponad cztery lata temu. Mieszkanie, pełne rzeczy dziadka jest praktycznie nietknięte. Niewiele wiem na temat Maurycego Ignaczewskiego. Moja mama, a jego córka, w młodym wieku opuściła swój dom rodzinny. Weszła w poważny konflikt ze swoim ojcem. Jak mówi mama, poszło głównie o poglądy – dziadek był zagorzałym komunistą. Przez większość życia, moja mama utrzymywała kontakt tylko z babcią. Pod koniec życia Maurycego, moja mama i dziadek pojednali się. Po prostu. Któregoś dnia, po około trzydziestu latach ciszy, dziadek zadzwonił do mamy i zaprosił ją do domu. Dwa miesiące później zmarł.”
MĘŻCZYŹNI Z RÓŻOWYM TRÓJKĄTEM
Reżyseria i dramaturgia: Krzysztof Popiołek
Obsada: Radosław Jamroż, Aleksander Halbina, Jakub Margosiak, Grzegorz Łabuda
Tekst Heinza Hegera przełamuje tabu wokół doświadczeń homoseksualnych więźniów obozów koncentracyjnych III Rzeszy. Jest to świadectwo dwóch autorów: Josefa Kohouta (1915–1994) i Johanna Neumanna. Ten pierwszy, Austriak, był więźniem niemieckich obozów koncentracyjnych na mocy paragrafu 175 kodeksu karnego, penalizującego homoseksualizm. Jego przyjacielem był drugi z autorów, który w latach 1967 – 1968 przeprowadził z nim serię wywiadów, a następnie uzupełnił je o relacje innych, anonimowych więźniów. Tekst jest pewnego rodzaju świadectwem (opowiadanym w pierwszej osobie) 22-letniego austriackiego studenta, który rozpoznając swoją seksualność, niespodziewanie staje się ofiarą paragrafu 175, skazującego go na dalsze życie w nowej, obozowej, brutalnej rzeczywistości. Samoistny instynkt przetrwania prowokuje bohatera do podejmowania decyzji, często stojących w opozycji do wypracowanej moralności. Historia ta jest punktem wyjścia do postawienia wielu pytań. Co się zmieniło od 1945 roku? Czy homoseksualiści mogą prowadzić spokojne życie w wolnej Polsce? Czy narracja prowadzona przez media publiczne i powtarzające się coraz częściej ostrzeżenia przed nacierającą, złowrogą falą ideologii LGBT i obawa przed „tęczową zarazą” nie sprowadzają nas nieuchronnie do punktu wyjścia?
ONKO
Reżyseria, tekst: Weronika Szczawińska
Asystentka reżyserki: Malwina Szumacher
Występują: Sebastian Pawlak i Weronika Szczawińska
Onko to próba opowiedzenia w teatrze o współczesnych problemach z ciałem, podmiotowością, płcią i empatią poprzez filtr choroby nowotworowej. Jest to podjęcie wyzwania, jakim jest niedobrana para „rak i teatr” i próba wykształcienia własnego nowotworowowego języka scenicznego. Przedstawienie ma być także przewrotną wariacją na temat teatralnego „wyznania” – i stawiać na wstępie pytanie o możliwość dotknięcia cudzego doświadczenia, ale też w samej formie problematyzować wątek odgrywania niedopasowanej roli.
PRZEBUDZENI
Reżyseria: Wojtek Rodak
Dramaturgia: Marcelina Obarska
Aktorka: Weronika Łukaszewska, Sebastian Grygo, Izabella Dudziak
Trzy postaci, które być może w ogóle nie są ludźmi. Reptilianie? Masoneria? Płaskoziemcy? Świat na opak, w którym wierzy się, że ziemia jest płaska, chorych w szpitalach leczą homeopaci, a 5G to nowy system kontroli nad umysłami. Twórcy “Przebudzonych” starają się rozpracować mechanizmy powstawania teorii spiskowych i przyglądają się wierze w pseudonaukę, która coraz częściej opanowuje umysły nawet pozornie racjonalnych osób. Spojrzenie, którym obdarzają wyznawców teorii spiskowych pomyślane jest jako życzliwe i empatyczne.
Co o stanie naszej rzeczywistości mówi nasilający się trend foliarstwa? Czy wolno w przestrzeni publicznej dawać miejsce skrajnym wizjom rzeczywistości? Gdzie lokuje się bezpieczna granica między trzeźwym sceptycyzmem i nietolerancją, a groźną tendencją do przeczenia osiągnięciom nauki? A także jaki wpływ miała epidemia COVID – 19 na wzrost liczby przebudzeń.
Twórcy i twórczynie zaniepokojeni niestabilnym obrazem świata próbują zrozumieć rzeczywistość czasu postprawdy i całkowicie się w niej nie pogubić, zastanawiając się jednocześnie, czy coraz popularniejsze zjawisko podważania nauki to tylko niewinna fanaberia grupki zapaleńców, groźny ruch społeczny, a może w pełni uzasadniona niezgoda na niemożność zrozumienia świata i sprzeciw wobec cyklopicznego oka głównonurtowej nauki.
UFO
Reżyseria: Katarzyna Minkowska
Performerka/tancerka: Aneta Jankowska
Kompozytor: Wojciech Frycz
UFO jest czymś, co istnieje w zbiorowej wyobraźni jako pewnego rodzaju Wielka Tęsknota.
Jest to tym bardziej dojmujące we współczesnym świecie, że wiara w UFO jest analogowa.
UFO trzeba zobaczyć własnymi oczami, doświadczyć go zmysłami. W obraz internetowy już nikt nie uwierzy.
UFO to Obecność.
Tę obecność trzeba przeanalizować intelektualnie i emocjonalnie, żeby pojąć horyzont jaki UFO roztacza nad ludzkością niezależnie od tego czy istnieje czy nie, bo ostatecznie: czy ma to jakiekolwiek znaczenie?
Jak przenieść to doświadczenie na działanie performatywne?
Jak udokumentować to zjawisko?
Jak zbudować teatr faktu wobec doświadczenia, które jest realne tylko w odbiorze jednostkowym?
Jak konstruować opowieść o faktycznym doświadczeniu człowieka, w którego fakty nie możemy uwierzyć?
