Program Festiwalu Teatru Dokumentalnego i Rezydencji Artystycznej
Sopot Non-Fiction 2018

---

niedziela, 26 sierpnia

19:00 Teatr Nowy Kraków „Nieważkość”, reż. Wojciech Faruga (TW)

poniedziałek, 27 sierpnia

19:00 „Can I be Whitney?”, reż. Tomasz Szczepanek (BOTO)

wtorek, 28 sierpnia

19:00 Małgorzata Szczerbowska „Sprzedam”, reż. Szymon Kaczmarek (BOTO)

20:30 Teatr Trans-Atlantyk „California”, reż. Paul Bargetto (TW)

środa, 29 sierpnia

19:00 Polski Teatr Tańca „No more tears”, reż. Iwo Vedral (TW)

czwartek, 30 sierpnia

19:00 „Dziewczyny opisują świat”, reż. Aleksandra Jakubczak (TW)

 

TW – Scena Kameralna Teatru Wybrzeże, ul. Boh. Monte Cassino 30, Sopot
Teatr BOTO – ul. Boh. Monte Cassino 54B, Sopot

---

Bilety na spektakle: 25 zł (ulgowy) / 35 zł (normalny)

„Nieważkość”, „California”, „No more tears”, „Dziewczyny opisują świat” – bilety w kasach Teatru Wybrzeże oraz online: www.bilety.teatrwybrzeze.pl

„Can I be Whitney?”, „Sprzedam” – bilety w Teatrze BOTO oraz online: http://teatrboto.bilety.interticket.pl

Wstęp na Maratony Non-Fiction jest bezpłatny.

---

 

O SPEKTAKLACH:

niedziela, 26 sierpnia

19:00 Teatr Nowy Kraków „Nieważkość”, reż. Wojciech Faruga

Reżyseria, scenografia, tekst: Wojciech Faruga

Obsada: Paulina Dziuba, Paweł Łyskawa, Krystian Łysoń, Katarzyna Pawłowska, Mateusz Flis

Muzyka: Joanna Halszka Sokołowska

fot.Natalia Kabanow

Spektakl „Nieważkość” jest rekonstrukcją stanu umysłu i poziomu uwikłania osób biorących udział w eksperymencie prowadzonemu w połowie lat 60tych XX wieku. Grupa radzieckich kosmonautów została na rok zamknięta w makiecie statku kosmicznego i miała stać się polem do badań nad możliwością przeżycia lotu na Marsa. Złota era radzieckiego programu kosmicznego to okres tak samo niezwykły, jak krótki. Rozpoczyna się ona w 1961 lotem Gagarina, a kończy mniej więcej pomiędzy 66 a 68 rokiem, między śmiercią głównego konstruktora radzieckiego programu kosmicznego a śmiercią pierwszego człowieka w kosmosie.

Dla tych ludzi był to najpiękniejszy i najjaśniejszy okres w życiu. Podbój kosmosu nadawał sens ich życiu. Mimo, że eksperymenty doprowadzały ich do skrajnego wycieńczenia, po niektórych nawet pół roku musieli dochodzić do siebie, to i tak uważają, że było warto, że była to najważniejsza rzecz, jaką zrobili w życiu. Wierzyli, że realnie poprawi to ich sytuację życiową, a jeżeli jeszcze do tego można było zyskać wiekopomną sławę, to ilość kandydatów zwiększała się w postępie geometrycznym.

Premiera – 23-24 czerwca 2018

Czas trwania – 1h 15 min

---

poniedziałek, 27 sierpnia

19:00 „Can I be Whitney?”, reż. Tomasz Szczepanek

Tomasz Szczepanek – scenariusz, reżyseria, wykonanie

Agata Wrońska, Marcin Steczkowski – przygotowanie wokalne

Natan Berkowicz – video

Ramona Nagabczyńska – konsultacje artystyczne

Paulina Atmańska – akompaniament

Tomasz Szczepanek nie umie śpiewać. Nie trafia w dźwięki, ma słabo postawiony głos, niedoskonałą dykcję i pewnie kilka innych problemów, o których jeszcze nie wie. Odkąd pamięta, zawsze chciał śpiewać np. jak Whitney Houston. Piosenkarka, określana przez krytyków jako „The Voice”, od lat stanowi niedościgły wzór dla wokalistów na całym świecie. Czy biały mężczyzna z Ostrołęki może nauczyć się śpiewać jak czarnoskóra kobieta z New Jersey? Odpowiedzią na to pytanie będzie projekt „Can I be Whitney?”, w ramach którego Tomasz Szczepanek przejdzie trzymiesięczny trening wokalny, a jego rezultatami podzieli się na scenie.

Oczywiście w całym projekcie chodzi o coś jeszcze. Podobno Whitney Houston w trudnych chwilach zwykła mawiać do siebie i innych „Can I be me?”. Naciski ze strony producentów podtrzymywane przez oczekiwania publiczności skłoniły ją do stworzenia persony, jaką znamy ze sceny i ekranu: doskonałej pod każdym względem wokalistki i aktorki. Jednak, jak czas pokazał, był to zaledwie fragment jej barwnej, wieloaspektowej osobowości.

Każdy z nas spełnia czyjeś oczekiwania, a jednocześnie chce być sobą – cokolwiek znaczy „być sobą”. O tym także będzie ten projekt.

Spektakl powstał w ramach 39. Przeglądu Piosenki Aktorskiej i zdobył główną nagrodę w kategorii Nurt Off

---

wtorek, 28 sierpnia

19:00 Małgorzata Szczerbowska „Sprzedam”, reż. Szymon Kaczmarek

Występują: Małgorzata Szczerbowska, Szymon Kaczmarek
Reżyseria: Szymon Kaczmarek
Scenariusz: Małgorzata Szczerbowska
Współpraca scenograficzna: Kaja Migdałek, Bajka Tworek
Premiera: 13.02.2015
Czas trwania spektaklu: 90 minut

fot.Karol Jarek

Nagroda Aktorska dla Małgorzaty Szczerbowskiej na XVII Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Autorskich i Adaptacji Scenicznej „Windowisko 2015” w Gdańsku.

Spektakl zrealizowany w ramach rezydencji w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego.

„Sprzedam” to rodzaj gry towarzyskiej. Gra oparta jest na przypuszczeniach dotyczących osób, sytuacji, przebiegu zda­rzeń. Kto, gdzie, kiedy i dlaczego. Dlaczego? Każdy z nas zadaje pytania i szuka odpowiedzi. Każdy pochodzi z jakiegoś kra­ju. Ja jestem z Polski. To dobrze czy źle? Polska to wolny kraj… W tym kraju się urodziłam i zakocha­łam się po raz pierwszy. W tym kraju zostałam zgwałcona i nie umiem tego udowodnić. W tym kraju jestem chora i nie stać mnie na leczenie. Tutaj modlę się o istnienie jakiegokolwiek Boga i za­bijam siebie – na każdym spektaklu jeden raz, bo w tym kraju ja jestem aktorką. Polska to wol­ny kraj. Polska jest w Europie. To dobrze czy źle? Kto, gdzie, kiedy i dlaczego? Dlaczego? I co ja mam z tym wspólnego? Jak moje „ja” uzasadnić? Jak „ ja” nagrodzić albo ukarać? Jak „ja” mam siebie z siebie rozliczyć? Zadaję pytania i szukam odpowiedzi. Warunkiem gry jest ruch, więc się przemieszczam, pionowo albo po­ziomo… Będzie dobrze, myślę. Będzie źle, myślę. Pani Stysiu! Pani Stysiu! Nie ma jej… jak widownia chce kawy, to nigdy jej nie ma…

---

wtorek, 28 sierpnia

20:30 Teatr Trans-Atlantyk „California”, reż. Paul Bargetto

Rezyseria: Paul Bargetto
Tekst: Małgorzata Sikorska-Miszczuk
Scenografia i Kostiumy: Chi Chi Ude
Muzyka: Łukasz Szalankiewicz & Patryk Gęgniewicz
Zdjęcia i opracowanie graficzne: Honorata Karapuda
Video: VJ Majonez
Stylizacja fryzur: Jaga Hupało
Produkcja: Marta Cienkowska
Tłumaczenia i Ilustracje: Alicja Rose
Dramaturgia: Małgorzata Stasiak
Kompozycje wokalne: Antoni Gustowski
Asystent reżysera: Kalina Rzeźnik
Aktorzy: Grzegorz Sierzputowski, Marta Król, Julia Trembecka, Krzysztof Polkowski, Agnieszka Roszkowska, Bogusław Kudłek, Wojtek Żołądkowicz, Katarzyna Ustowska

„California”- nowy spektakl oparty na wspomnieniach i refleksjach reżysera Paula Bragetto oraz losach gigantów amerykańskiej historii, którzy wstrząsnęli światem w okolicy 1968 roku – Regana, Rand, Kaczynskiego, Wozniaka. Zapraszamy Państwa na spacer po słonecznych kalifornijskich plażach, wycieczkę po lasach pełnych sekwoi i plam krwi oraz na wzgórza Berkeley, gdzie mieszkał i pracował Czesław Miłosz. Pokażemy Nagą Kalifornię oczami chłopca, który nie może zasnąć.

W 1968 roku, Kalifornia, zwana „złotym stanem”, była ośrodkiem wielu rewolucyjnych przemian społecznych. To tu zrodził się duch kontrkulturowych idei „sex drugs and rock’n’roll”, ruchów feministycznych, ruchów dążących do wyzwolenia mniejszości oraz skrajny indywidualizm i neoliberalizm. To tu zaczęło bić serce świata nowych technologii. Miliony młodych ludzi – pełnych nadziei idealistów przerażonych rzeźnią wojny w Wietnamie, zaczęło tu z pomocą LSD snuć i realizować swój alternatywny American Dream.

---

środa, 29 sierpnia

19:00 Polski Teatr Tańca „No more tears”, reż. Iwo Vedral

Reżyseria: Iwo Vedral
Choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
Muzyka: Dawid Dąbrowski
Scenografia, kostiumy: Paula Grocholska
Dramaturgia: Michał Kurkowski
Reżyseria światła: Aleksander Prowaliński
Video: Kuba Falkowski

Występują i współtworzą: Paulina Jaksim, Julia Hałka, Katarzyna Kulmińska, Sandra Szatan, Emily Wong, Żaneta Majcher (stażystka), Maciej Cymorek, Jerzy Kaźmierczak, Zbigniew Kocięba, Michał Przybyła, Adrian Radwański, Dominik Więcek
fot. Andrzej Grabowski

No more tears – obiecywała reklama szamponu na początku lat 90. XX w. Promienny uśmiech Barbary Piaseckiej Johnson, imigrantki, najpierw służącej w domu milionerów, wreszcie jednej z najbogatszych wówczas kobiet świata, wdowy po potentacie w branży farmaceutycznej starszym od niej o ponad 40 lat. Kolekcjonerka dzieł sztuki, filantropka, dobrodziejka polskiej Solidarności dawała nadzieję, że bolesny proces ustrojowej transformacji również obędzie się bez łez.

W nowojorskim sądzie podczas niezwykle brutalnego procesu o spadek po mężu Barbara opisywała wizje, których miała doświadczać w wieku 15 lat: „Leżę na łące pośród koniczyny. Koniczyna jest czterolistna. Jestem głodna, jak cała nasza rodzina. I wtedy słyszę głosy, które mówią, że powinnam wyruszyć w świat i kupić wielkie dzieła sztuki, aby próbować pomóc zniewolonej Polsce”. Kiedy w czerwcu 1989 r. przybywa do Gdańska, w powietrzu unosi się klimat oczekiwania, przeczucie nadchodzącej zmiany, rozbudzona religijna tęsknota. W Gdańsku Barbara w kościele św. Brygidy kroczy pod rękę z Lechem Wałęsą przy dźwiękach pieśni Boże, coś Polskę. Chce kupić stocznię. „Anioł Gdańska”, „polska Joanna d`Arc” – krzyczą tytuły gazet, portret Barbary wisi na bramie stoczni obok portretu Jana Pawła II. Barbara ostatecznie nie kupuje zakładu. Jej historia to amerykański sen i polska rozbudzona tęsknota religijna. Nadzieja na cud. A jej przyjazd do Polski to wizyta uzdrowiciela. Zbiorowa terapia. Próba wybudzenia ze snu. Sen.

---

czwartek, 30 sierpnia

19:00 „Dziewczyny opisują świat”, reż. Aleksandra Jakubczak

Kreacja i performance: Paula Maria Głowacka, Cristina Ferreira, Lena Schimscheiner
Kreacja i przestrzeń: Jana Łączyńska
Dźwięk: Grażyna Biedroń
Konsultacje: Zofia Krawiec, Katarzyna Sikora
Koncepcja i reżyseria: Aleksandra Jakubczak
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
Premiera: 27 IV 2018

Traktując dar i spotkanie jako metody twórcze, artystka uczyniła punktem wyjścia podarowane jej dziewczyńskie pamiętniki oraz serię spotkań, dyskusji i warsztatów z dziewczynami i młodymi kobietami wokół zebranej kolekcji zapisków. Bezpośrednio zapisane doświadczenia dorastania stały się podstawą dla opowieści o świecie widzianym z perspektywy kształtującego się kobiecego podmiotu. Surowość, witalność, niezgrabność, szczerość, nadmiar emocji, a do tego humor – dziewczyńska energia przeniesiona z kart pamiętników w przestrzeń teatru. Dziewczyny opisują świat to efekt wiosennej rezydencji Aleksandry Jakubczak w poznańskiej Scenie Roboczej.