SOPOT NON-FICTION 2021

Organizator: Fundacja Teatru BOTO
Współorganizator: Teatr Wybrzeże
Kuratorzy: Adam Nalepa, Roman Pawłowski, Adam Orzechowski
Partnerzy: Victus Apartamenty, Centrum Kształcenia Ustawicznego w Sopocie, Wolontariat Aktywni w Sopocie
Patroni medialni: teatralny.pl, e-teatr.pl, Trojmiasto.pl, Dziennik Bałtycki, Prestiż Magazyn Trójmiejski

Projekt zrealizowany ze środków Miasta Sopot

​

„REDPILLME”

Twórcy: Paweł Sablik, Karolina Szczypek, Magdalena Walkiewicz, Wojciech Parszewski

„REDPILLME” to praca inspirowana „Matrixem” rodzeństwa Wachowskich oraz dokumentem „HyperNormalistion” Adama Curtisa, w której twórcy starają się odnaleźć swoją indywidualność w zalewie informacji, podając sobie wzajemnie „redpill” i starając się „to look behind the curtain”. Twórcy planują w ramach projektu przeprowadzić głęboki research, podczas którego zbadają na ile jednostka może odnaleźć się w epoce informacyjnej post-prawdy i jak może w niej funkcjonować. „Matrix”, post-prawda i spojrzenie za kurtynę – to tylko punkt wyjścia do pracy nad „REDPILLME”. Idąc za Adamem Curtisem, ale również za rodzeństwem Wachowskich, chciałbym wspólnie z zaproszonymi współrealizatorami zastanowić się nad indywidualizmem a zalewem informacji i fake-newsów. Jednostką skonfrontowaną z farmami botów i algorytmami mediów społecznościowych, wykorzystywanymi podług potrzeb politycznych i marketingowych. Zastanowić się na ile współczesna indywidualność jest w stanie mieć „faktyczny” dostęp do kolektywnej „rzeczywistości”, na którą jako społeczeństwo się „umówiliśmy” i na ile ta „umówiona” rzeczywistość odzwierciedla „faktyczny stan świata”. Chciałbym abyśmy zrobili skok w „króliczą norę” zalewu informacji i wspólnie z zespołem wyruszyli w podróż do „prawdy”, wchodząc wspólnie w rolę antropologów-poszukiwaczy przedzierających nieznany teren „za kurtyną”.

MOŻLIWE

Koncepcja: Tomasz Fryzeł, Mira Mańka
Występują: Alan Al-Murtatha, Kinga Bobkowska, Katarzyna Polewany

To jest gra. Możesz wziąć w niej udział lub obserwować. 

Weź głęboki oddech. Sprawdź czy jest ci przyjemnie. Przyjemność jest ważną częścią tego procesu. Oddychaj. Wyobraź sobie siebie. Gdzie jesteś? Czy znasz to miejsce? Czy są tam inne osoby?  Wyobraź sobie teraz małą katastrofę. Możliwie najmniejszą. Przyjrzyj się jej. Czy przytrafia się tobie? Komuś kogo znasz? Z czego się składa? Co wobec niej czujesz? Weź głęboki oddech. Opowiadaj.

„M o ż l i w e” to opowieść mikrononfiction. To gra i zarazem relacja z gry. 

Twórcy i twórczynie projektu opowiadają o ciemnych grach rozgrywających się na przecięciu tego co realne i wyobrażone – o rojeniach i prowokacjach wymierzonych w rzeczywistość, o stanach i fantazjach, które są punktem widokowym zarówno na ewentualne katastrofy jak i na możliwe akty odwagi. Ciemne gry to odgrywane w wyobraźni próby generalne przed katastrofą. Lekcje rozpadu, umierania, godzenia się z porażką. To strategie obronne – narzędzia negocjowania między porządkiem i chaosem, między pojęciem normy a pojęciem występku. 

W centrum ciemnych gier znajduje się fantomowy sobowtór gracza. Fantom to ktoś, kto w imieniu grającego sprawdza i przekracza, a czasem łamie normy. Ktoś, kto robi to, czego zrobić nie wolno lub ktoś, kto zostaje poddany zdarzeniom, wywołującym silną reakcję emocjonalną. Ktoś, kto przeżywa ekstremalnie silne zakochanie lub odważa się na słowa i gesty, których nigdy nie wykona grający. Fantomowi przydarza się to, co grający wyobrażeniowo prowokuje. 

„M o ż l i w e” nie jest opowieścią o fantomowej rzeczywistości – jest opowieścią o konkretnej rzeczywistości i kondycji gracza. Fantom to ktoś, w kim – jak w soczewce – skupiają się lęki i niepokoje współczesności. 

225 SPRAW DAWIDA M.

Grupa Dolomity
Reżyseria: Agata Puszcz
Występują: Irena Sierakowska, Dorota Furmaniuk, Szymon Szewczyk
Dramaturgia, tekst: Zuzanna Bojda
Przestrzeń / Muzyka: Szymon Szewczyk

225 – tyle spraw założono mu w polskich sądach.

Organizator „brukselskich orgii” świetnie zaciera za sobą ślady, przemieszcza się między miastami i państwami, a nawet kontynentami. Nie do końca wiadomo skąd pochodzi, ale ciągle pojawiają się nowe osoby, które rozpoznają w nim Przemka P. Mężczyzna gra z publicznością, prześlizguje się pomiędzy paragrafami, znając kruczki prawne. Można śmiało powiedzieć, że jest współczesnym tricksterem, podważającym wiele autorytetów i rozbrajającym przyjęte stereotypy. 

Na podstawie skrawków informacji i wielu sensacyjnych artykułów chcemy podążyć tropem antybohatera, o którym w rodzinnym miasteczku słuch zaginął, choć jego dane widnieją w rozrzuconych po kraju sądowych aktach.

był sobie uczeń była sobie nauczycielka

Twórczynie i Twórcy: Edyta Łukaszewska, Monika Krawczak, Dawid Florian Mikołajczak
Julia Biesiada, Marcin Cieślikowski

Jesteśmy Trójką osób dla których edukacja jest wspólnym dobrem, bezcennym dobrem potrzebującym czułej uwagi i weryfikacji z dynamicznym nieustająco zmieniającym się światem. Inspiracją do powstania projektu EDU vs EDU jest nasze rozczarowanie brakiem przewidywalności i dostosowania systemu edukacji do nieustających zmian społecznych i wymagań środowiska pracy Materiał dokumentalny składa się z zapisów licznych rozmów przeprowadzonych przez twórczynie i twórców projektu z osobami reprezentującymi szeroki przekrój społeczeństwa (grupa rozmówców zróżnicowana wiekowo, pod względem wykształcenia, profesji) na temat edukacji, oczekiwań wobec kształcenia instytucjonalnego, szkolnych wspomnień i myślenia magicznego, próba diagnozy polskiego systemu szkolnictwa. 

Odpryskiem, interesującym efektem ubocznym przeprowadzonych wywiadów jest temat ogromnej przepaści, która dzieli zarządzających polskim systemem oświaty a adresatów tegoż systemu! Rozmowy mówią wiele o coraz trudniejszych do zniesienia podziałach i polaryzacji polskiego społeczeństwa. Zwracamy uwagę na Edukację, bo ona jest przyszłością naszego kraju, który może być bytem albo niebytem dla rozwijających się w trybie przyspieszonym społeczeństw.

DUMNA*Y SEIN (SOME KIND OF ANDERE SZCZELINA)

Twórczynie/Osoby tworzące/Tworzenie/ Stworzenia: Noémi Ola Berkowitz, Tomasz Tyndyk, Justyna
Wasilewska, Martyna Wawrzyniak, Florian Buder

Czy osoby LGBTQIA+, osoby hetero i czy właściwie ktokolwiek  niezależnie od identyfikacji ma szansę odnaleźć swoją autentyczność w świecie, w którym normy płciowe i konwenanse zostały tak  skrupulatnie i solidnie zbudowane? Czy to co wpajano nam od dzieciństwa jako zespół przyrodzonych, naturalnych zachowań to nie tylko opresja dla osób, które odstają od przyjętej kulturowo normy, ale też więzienie dla nas wszystkich?
Jak wyobrazić sobie bez wstydu i stygmatyzacji marzenie o utopii?
Jak nauczyć się wspólnego pragnienia i umiłowania wolności dla wszystkich, a nie władzy tylko dla wybranych grup?
To są pytania, które chcemy zgłębić w projekcie DUMNA*Y_SEIN (some kind of andere szczelina). Będziemy badać, próbować i wymyślać strategie wyjścia z mechanizmów i historii opresji do nowego, wspólnego świata. To projekt oparty na  intymnych wyznaniach, prywatnych olśnieniach, playful curiosity, poważnych dokumentach, teoriach queer, teoriach
spiskowych i prawdach o życiu.

DIAFILM LIVE

Grupa twórcza: Sergei Ancelewicz, Andrej Jewdokimow, Wiktor Krasowski, Natallia Levanava , Anna Tomczyńska.

Nasza grupa postawiła sobie za zadanie badanie komunikacji w sztuce między dziećmi i dorosłymi. “Diafilm live” to projekt łączący teatr i muzykę. Wewnętrzną ideą projektu dla jego twórców jest zrozumienie natury oddziaływania na dorosłą publiczność historii, pisanych przez dorosłych dla dzieci.

„Diafilm live” to projekt łączący teatr i muzykę. Opiera się na radzieckich taśmach filmowych, które były popularne w ZSRR, a potem stały się zapomnianą warstwą kultury postsowieckiej. 

Projekt rozpoczął się w 2017 roku i początkowo były to małe bajkowe spektakle dla dzieci z wykorzystaniem taśm filmowych, żywych aktorów i muzyki. Nieco później przekształcił się w duże spektakle dla dorosłych. Opowieści otrzymały nowe interpretacje związane ze współczesną rzeczywistością, odniesienia i aluzje do różnych zjawisk życia społecznego, kulturalnego i politycznego. Spektakle pokazywane były później na dużym ekranie na scenach teatrów, w klubach koncertowych i przestrzeniach artystycznych na terenie fabryk. Treść stała się bardziej złożona, wielopłaszczyznowa, psychodeliczna i postmodernistyczna.

Wewnętrzną ideą projektu dla jego twórców jest zrozumienie natury oddziaływania tego rodzaju pokazów na ludzi. Filmy i historie, na których się opierają, są z początku pisane przez dorosłych dla dzieci. Ale wszystkie one mają bardzo silne znaczenia i głębokie konotacje, które nie każdy dorosły może od razu zrozumieć.

Dalszą ideą „Diafilmu na żywo” jest zbadanie motywów pisania historii, różnic w odbiorze historii przez dzieci i dorosłych oraz efektu, jaki można uzyskać od autorów poprzez wykonawców do widzów.