SOPOT NON-FICTION 2022 PROGRAM

Reżyseria, dramaturgia: Wiktor Bagiński,​
scenografia: Anna Oramus,
muzyka Bartek Prosuł,
wideo: Natan Berkowicz,
obsada: Weronika Janosz, Paweł Charyton,
Adam Borysowicz, Alan Al-Murtatha,
produkcja: Malta Festival Poznań,
koprodukcja: Teatr Łaźnia Nowa

Wszystko zaczęło się od pytania, kim jest „Murzyn”. Kim był wczoraj dla Jüngera i Borowskiego? Kim jest dzisiaj – dla mnie, dla nas? Wczoraj był symbolem moralnego bankructwa nowoczesności, klęski europejskiej utopii, która spełniła się jako swoje własne przeciwieństwo.

A dzisiaj? Odpowiedź jest pozornie banalna – Murzyn to symbol Innego. Nie chodzi jednak tylko o Innego – chodzi także o Inne. „Inne” to obszar zapomnianej albo represjonowanej duchowości, którą nieustannie wypieramy z naszego odczarowanego świata. Ta duchowość śmieszy, żenuje i budzi lęk, a zarazem jest obiektem bezskutecznie tłumionych pragnień. Dlatego Murzyn staje się pewną formą obłędu, której ulegali biali bohaterzy i bohaterki filmu Narodziny narodu Davida Warka Griffitha z 1915 r. – dzieła rasistowskiego, wychwalającego działalność Ku Klux Klanu, a jednocześnie punktu zwrotnego w historii kina. To jeden z najbardziej kłopotliwych obrazów, jakie kiedykolwiek powstały.

Fiksacja na temat Innego ewoluuje. Dziś „Murzyn” to również: homoseksualista, muzułmanin, kobieta w chuście, Arab, uchodźca i Żyd. Oni wszyscy pełnią funkcję obronną. Tak naprawdę nasze „ja” zawsze kształtowało się w opozycji do innego, który wprawdzie został przyswojony, lecz na zasadzie redukcji. Wciąż składamy się z różnych zapożyczeń od obcych podmiotów i w związku z tym zawsze byliśmy istotami granicznymi. Dlatego właśnie granice są początkiem wrogości.

W przedstawieniu wykorzystano fragmenty książek Polityka wrogości Achille’a Mbembe i Zmurzynienie Tomasza Kozaka oraz sceny z filmu Narodziny narodu w reż. Davida Warka Griffitha, a także fragmenty piosenki Every Nigger Is a Star, której autorem jest Boris Gardiner.

Pierwsza wersja spektaklu nosiła tytuł Zmurzynienie i jako work in progress została pokazana na Sopot Non Fiction w 2019 r.

CZAS TRWANIA: 80 MIN

Tekst: Zuzanna Bojda na podstawie powstańczego pamiętnika Ireny Sierakowskiej
Reżyseria: Agata Puszcz​
Scenografia i kostiumy: Karolina Mazur
Muzyka: Krzysztof Kaliski
Video: Przemysław Jeżmirski
Zdjęcia: Tobiasz Papuczys
Lekcje stepowania: Dariusz Dudzik
Inspicjentka: Anna Solarek
Obsada: Irena Sierakowska

Spektakl w reżyserii Agaty Puszcz powstał na kanwie pamiętnika odnalezionego w gruzach Warszawy tuż po Powstaniu. Adaptacji intymnego dziennika podjęła się Zuzanna Bojda. Kameralne przedstawienie opowiada o prawdziwej historii jednostki uwikłanej w wielkie wydarzenia  oraz prawdziwych emocjach towarzyszących odkrywaniu rodzinnej tajemnicy.

Dwie Ireny – Współczesna Irena Sierakowska i Irena Sierakowska, która zginęła w Powstaniu Warszawskim, są ze sobą spokrewnione, ale nigdy się nie poznały. Mimo to wiele je łączy, o wiele więcej niż tylko imię.

Są miejsca na mapie Warszawy, do których Współczesna Irena boi się chodzić, bo wpada tam w stany paniki. Są też czasami miejsca na ciele Współczesnej Ireny – dziwne wysypki i plamy, które uaktywniają się nagle, a po kilku godzinach znikają.

„Wyszła z domu i nie wróciła…”, „poszukiwany, poszukiwana…” to refren w głowie Współczesnej Ireny.

Bohaterka jest pewna, że mieszka w niej coś, co potrzebuje nazwania – rozpoczyna więc poszukiwania. Szuka tak długo, aż wpada na trop –  małe pudełko z pamiątkami, pudełko pamięci.

W tym pudełku znajduje się częściowo zwęglony pamiętnik pisany przez Irenę Sierakowską w sierpniu 1944 roku,  którego fragmenty nadal jeszcze można odczytać.

Monodram powstał w ramach Wolnych Scen Inicjatyw Aktorskich.

PRAPREMIERA 20 GRUDNIA 2019 NA SCENIE KAMERALNEJ
CZAS TRWANIA: 60 MIN

Scenariusz: Ziemowit Szczerek;
reżyseria: Piotr Sieklucki;
scenografia i kostiumy: Łukasz Błażejewski;
muzyka: Paweł Harańczyk;
choreografia: Karol Miękina;
reżyseria światła: Wojciech Kiwacz;
charakteryzacja: Arut Świetny;
asystenci realizatorów: Olena Szaparenko,
obsada: Michał Felek Felczak (ZE), Katarzyna Krzanowska (Upiór Kijowa), Sławomir Sulej (Putin), Karol Śmiałek (Rasputin), Jacek Stefanik (Bohun), Piotr Sieklucki (Polski wzruszony działacz kultury Hołdzimierz Władyszłap Praszto), Stanisław Iwanicki, Kostya Mayorov, Volodymyr Ryga (tancerze ukraińscy)

„NaXuj czyli miejsce dyslokacji rosyjskiego okrętu wojennego”

Dawniej komik, aktor.  Teraz  bohater w oczach całego świata. Jego odwaga urzekła i stała się symbolem Wolnej Ukrainy, a on sam symbolem niezłomności.

Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski jest nie tylko bohaterem Ukrainy, ale każdego wolnego, demokratycznego kraju. W ostatnich miesiącach, jako niezbyt popularny i lubiany Prezydent wśród swoich rodaków, stał się Superbohaterem i ich narodowym przywódcą.

Autorem scenariusza jest Ziemowit Szczerek, autor m.in. głośnych książek „Siódemka”, czy „Przyjdzie Mordor i nas zje”, laureat kilkunastu prestiżowych nagród dziennikarskich i literackich. W Teatrze  był autorem głośnego spektaklu „Wiedźmin. Turbolechita” o historii polskiego superbohatera, mierzącego się z polskimi demonami i polską historią.

W  czarno groteskowym spektaklu Prezydent ZE mierzy się ze swoją tożsamością, aktorską karierą, która przypadkiem zaprowadziła go na fotel prezydencki, a także ze swoimi korzeniami jako rosyjskojęzyczny Żyd.  Bohaterami, opórcz Prezydenta Ukrainy, są jeszcze Upiór Kijowa, Sobowtor Putina, polski artysta Hołodzimierz „co przywozi pomoc i bardzo chce żeby go za to chwalono” a także upiory Rasputina i Bohuna, którzy stoczą ze sobą walkę o kozackie lub rosyjskie przywództwo.  W spektaklu usłyszymy ukraińskie pieśni a na  na scenie zobaczymy ukraińskich tancerzy.

Spektakl dofinansowany przez Gminę Miejską Kraków, Fundację Genius Locci i Stowarzyszenie Teatr Nowy.

Opracowanie i wybór tekstów: Marina Yurchenko
Tłumaczenie z języka rosyjskiego: Danuta Przepiórkowska
Opieka reżyserska: Tomasz Kaczorowski
Czyta: Marta Jankowska-Kalmus
Produkcja: Teatr w Blokowisku GAK Plama

Czytanie performatywne w przestrzeni publicznej tekstów będących świadectwami konkretnych ludzi z Mariupola.
Fragment:
„5 lub 6 marca pojawiła się plotka, że ​​do Zaporoża jest zielony korytarz.
Wpadłam w panikę i namówiłam rodziców do wyjazdu, ale jak się okazało, benzyny nie starczyło, żeby tam dojechać.
Miały być autobusy, ale korytarz został odwołany.”