GRUPA I
CHŁOPCY

Reżyseria: Viktoria Dulak
Dramaturgia: Viktoria Dulak, Maciej Walter
Obsada: Maciej Walter, Maciej Karczewski, Aleksandra Tokarczyk, Julian Knaf, Wiktoria Supryn
 
 

„W Dialektyce płci Shulamith Firestone pokazuje, że chłopiec ma wybór: pozostać lojalnym wobec matki, która jest pozbawiona autorytetu. Albo stać się mężczyzną — kimś, kto ma władzę”.
– Andrea Dworkin „Men possessing women”

Badając rosnącą radykalizację młodych mężczyzn próbujemy zajrzeć do źródła męskiej agresji.

Materiałem dokumentalnym są dla nas rozmowy przeprowadzone z młodymi mężczyznami. Scenariusz napisali sami w mailach i wiadomościach na wykopie, tworzyliśmy go z ich i naszych wspomnień, przyszłym tekstem dramatu mówili do nas przedstawiciele politycznych organizacji i trenerzy podrywu. Prezentowany przez nas spektakl jest szkicem siedmiu obrazów z życia chłopca.

 

PROJECT LUCY

Agata Nierzwicka, Laura Walczak, Lena Michajłów, Monika Jarosińska

W 1964 roku para amerykańskich naukowców – psychoterapeuta Maurice Temerlin i jego żona, socjolożka Jane – zdecydowała się na nietypowy eksperyment. Adoptowali nowo narodzoną szympansicę z zoo na Florydzie, nadali jej imię Lucy i postanowili wychować ją tak, jak wychowuje się ludzkie dziecko. Eksperyment miał pomóc określić, gdzie dokładnie przebiega granica pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem i co nas kształtuje mocniej – geny czy wychowanie, natura czy kultura.

Lucy żyła jak człowiek – nosiła ubrania, rysowała, piła herbatę, znała ponad sto znaków języka migowego i potrafiła komunikować się z otoczeniem. Jej historia trafiła na łamy prasy, a Temerlinowie zyskali sławę. Jednak sielanka nie trwała wiecznie. Gdy Lucy dorosła, zaczęła sprawiać problemy, była silna i nieprzewidywalna, przez co stała się niebezpieczna. Zamknięto ją w klatce i zatrudniono do opieki studentkę Janis Carter. Relacja między Lucy a Janis szybko jednak wykroczyła poza ramy kontaktu naukowego. Aby zapewnić jej godne życie, Janis kazała sobie wybudować klatkę i zamieszkała z Lucy w dżungli.

Nasza opowieść jest nie tylko opowieścią o eksperymencie, ale przede wszystkim o jego skutkach. O tym, co się dzieje, gdy człowiek przekracza granice natury. To historia szympansicy Lucy,
wychowanej przez ludzi jak dziecko. Opowieść o zwierzęciu, które stało się nie tylko obiektem badań, ale także narzędziem do zdobycia sławy i sukcesu przez swoich opiekunów. O małpie, która była jednocześnie królikiem doświadczalnym i ukochaną córką. Która sama uwierzyła, że jest człowiekiem
— aż w końcu to człowieczeństwo jej odebrano, bo jej dzikość nie mieściła się w ramach wyobrażeń „normalnej” amerykańskiej rodziny.

To także opowieść o Janis Carter — naukowczyni, która swoje początkowe ambicje naukowe podporządkowała empatii i więzi, jaka połączyła ją z Lucy. O kobiecie, która w pewien sposób oddała Lucy swoje życie. Zrobiła wszystko, by naprawić to, co wcześniej zostało zniszczone. Ale czy kierowały nią tylko szlachetne pobudki? A może w ten sposób próbowała zdekompensować własne
braki?

To opowieść, która stawia wiele pytań i nie daje jednoznacznych odpowiedzi.

GRUPA III
METALOWA SKÓRA

Noémi Ola Berkowitz, Izabela Gwizdak

Boom technologiczny. Epidemia samotności.

Żyjemy w świecie, który nigdy wcześniej nie był tak połączony  i  samotny zarazem.

W Metalowej Skórze przyglądamy się relacjom między ludźmi a chatbotami opartymi na sztucznej inteligencji. Dlaczego tak często ukrywamy swoje emocje przed innymi, a jednocześnie bez wahania powierzamy je dużym modelom językowym (ang. LLM)? Czy chatboty i awatary mogą w przekonujący sposób naśladować ludzkie uczucia? I czy to w ogóle ma znaczenie? Powierzchowne symulowanie świadomości, wsparte nieograniczoną bazą danych, bywa bardziej kuszące niż prawdziwa bliskość.

Metalowa Skóra przedstawia lustrzany kolarz naszego społeczeństwa. Widzimy migawki z życia kilku głównych bohaterów. Chatboty, ich użytkownicy, ich twórcy, oraz odrzutki – ci spoza cyberświata. Każda z tych historii jest prawdziwa. Albo tylko taka się wydaje. Jaka to różnica?  Jeśli coś zgrzyta, zawsze można przecież poprawić algorytm.

Badając świat u progu wielkiej zmiany, Metalowa Skóra analizuje nasze relacje ze sztuczną inteligencją — jej obietnice i zagrożenia — by w ostatecznym rozrachunku postawić pytanie: co tak naprawdę znaczy być człowiekiem?

 

GRUPA IV
Idź za mną
Teatr Nowy, Poznań

Reżyseria, dramaturgia: Maciej Gorczyński
Obsada: Sara Kociołek, Oliwia Nazimek, Dariusz Pieróg
Muzyka na żywo: Piotr Korzeniak, Sara Kociołek, Oliwia Nazimek
Video: Sara Kociołek, Maciej Gorczyński, Dariusz Pieróg
Konsultacja historyczna (TOTART): Paweł ,,Konjo” Konnak
 
Czytanie performatywne inspirowane reportażem Amandy Montell ,,Idź za mną. Język sekciarskiego fanatyzmu” oraz historią grupy TOTART.
 
Amanda Montell w swoim głośnym reportażu ,,Idź za mną. Język sekciarskiego fanatyzmu” (Czarne, 2024) w inspirujący sposób udowadnia, że ,,sekciarski język” nie jest, jak powszechnie sądzimy tzw. ,,praniem mózgu”, ale odpowiedzią na nasze głębokie potrzeby, których zsekularyzowane społeczeństwo nie jest w stanie zaspokoić. Wraz z rozwojem mediów społecznościowych, oraz charakterystycznej dla rozwiniętych społeczeństw Zachodu alienacji i poczucia samotności, zagrożenie uwodzącym, irracjonalnym językiem rośnie.
Teatr jest optymalnym miejscem do skonfrontowania się z tym ważnym tematem i do pogłębionej refleksji, szczególnie że oddziaływanie sekciarskiego języka, odpowiadającego na nasze głębokie potrzeby (czyli także widzów) w teatrze można badać naocznie.
 

 

GRUPA V
GAZA

Kuba Zubrzycki, Julia Wojnowska, Maciej Bisiorek

Projekt GAZA opowiada o granicach odpowiedzialności człowieka wobec świata, w którym milczenie bywa współudziałem. To artystyczna refleksja nad konsekwencjami bezkarności i ceną ignorowania prawa, które miało w założeniu chronić życie i godność. Poprzez pryzmat dramatycznych wydarzeń, widz zostaje skonfrontowany z pytaniem, jak daleko może sięgać ludzka obojętność i co dzieje się, gdy normy międzynarodowe tracą swoją moc. W tej przestrzeni teatralnej dramat staje się pytaniem, a pytanie wezwaniem do pamięci, wrażliwości i sprawiedliwości, której nie wolno zaniedbać.

 

GRUPA VI
UFO PORNO

Jakub Zalasa, Mateusz Górniak, Aleksandra Sroka, Natalia Bielecka, Maksymilian Piotrowski

Projekt UFO porno bada zjawisko UFO w wymiarze psychologicznym, filozoficznym i kulturowym. Punktem wyjścia jest fiński skecz z 2003 roku, którego reperformansu podejmują trzej performerzy. Zestawiamy jego humor i kampowość z pytaniami o inność, granicę między fikcją i prawdą, oraz irracjonalne potrzeby wyobraźni. Równocześnie chcemy pokazać, że każdy z nas nosi w sobie kosmiczny element – odmienność, która może być źródłem radości i refleksji. W takiej interpretacji nie należy patrzeć poza Ziemię, żeby znaleźć “kosmitów”.

 

GRUPA VII
ZGUBIONA KROPKA

reżyseria: Żenia Dawidenka
obsada: Zofia Zywert
muzyka: Oskar Tomala
wizualizacje: Marta Prabucka

 
Czym jest samotność? Co sprawia, że ludzie decydują się zrezygnować ze społeczności? Co dzieje się za zamkniętymi drzwiami i zasłoniętymi oknami? I czy da się przekazać poczucie niemożności bycia częścią wspólnoty? Odpowiedzi na te pytania spróbujemy odnaleźć w naszej pracy work in progress. Punktem wyjścia do tematu stało się zjawisko hikikomori, określające osoby całkowicie izolujące się społecznie, spędzające miesiące lub lata w swoich pokojach, bez kontaktu ze światem zewnętrznym. Poprzez ruch i muzykę podejmujemy próbę zmierzenia się z doświadczeniem samotności, obecnej wśród nas mimo iluzji aktywności i szczęścia kreowanych przez media społecznościowe.

 

GRUPA VIII
PTAKI KRZYCZĄ NIEUSTANNIE

Michał Telega, Grzegorz Sierzputowski, Daniel Grupa, Anna Sochacka

 
Punktem wyjściowym projektu jest biografia autorstwa Michała Olszewskiego i Beaty Dżon-Ozimek Ptaki krzyczą nieustannie. Historia Günthera Niethammera, esesmana i ornitologia z Auschwitz. Intelektualisty, naukowca i zapalonego obserwatora ptaków z jednej strony, z drugiej – wartownika KL Auschwitz, który daje się wciągnąć w narodowosocjalistyczny aparat terroru i „potrafi” nie dostrzec tragedii rozgrywającej się na jego oczach. Materiał stanowi refleksję nad naturą człowieka, jego zdolnościami adaptacyjnymi w warunkach wojny i terroru, umiejętnością ułożenia sobie życia, robienia kariery w cieniu zagłady, wpisując się przy tym modelowo w tezę Hanny Arendt o banalności zła. „Dlaczego nie powie [bohater książki] na ten temat ani słowa?” – pytania, które stawiają autorzy, w świetle współczesnych tendencji tworzenia przeciw-historii, lustracji życiowych zwycięstw i porażek jednostek oraz zwrotu opowieściowego w sztukach wizualnych i performatywnych wybrzmiewają szczególnym echem. Finalnym celem projektu jest monodram, który będzie działaniem na styku sztuk performatywnych i wizualnych.
 
Twórczynie i twórcy w trakcie procesu skupią się na znalezieniu odpowiedniego gestu narracyjnego, następnie na stworzeniu oprawy plastycznej i muzycznej w nieustającym dialogu z alternatywnymi narracjami performatywnymi opartymi na wykorzystaniu potencjału opowieści poprzez ciało i ruch sceniczny, stanowiony w sytuacji opresji jaką jest próba dzisiejszego rozliczenia się z czymś co miało miejsce w latach 30. i 40. XX wieku.

Dofinansowano ze środków Miasta Sopotu.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.