„Podróż do Buenos Aires” to tekst powalający. Litania żali i zarzutów starzejącej się kobiety, która własną starość wyobrażała sobie trochę inaczej – w beztrosce, komforcie psychicznym, spokoju ducha, w kręgu kochającej rodziny, u synów (w Kanadzie?), u córki lub sióstr (w Buenos Aires?). Co najmniej.

To tekst porażający. Potok łez, przekleństw i wylanej żółci matki i siostry, która całe życie tylko dla swoich bliskich żyła i na nich pracowała, która sobie zasłużyła na respekt, wdzięczność i opiekę.

To tekst prześmieszny. „Work in Regress” głosi podtytuł sztuki, bo w regresie starzenia i popadania w szaleństwo zawsze tkwi nuta rozbrajającego komizmu. Przynajmniej dla odbiorcy. Przynajmniej w fazie początkowej. A potem śmiech zamiera w gardle.

To tekst przesmutny. Krzyk niemocy, podróż do jądra samotności, przez lęki, paranoje, przywołane duchy przeszłości aż po wyimaginowanych przyjaciół-słuchaczy – choćby tylko po to, by nie być tak strasznie samotną, by nie prowadzić rozmów jedynie ze sobą.

Wspaniałe wyzwanie dla aktorki, kompleksowa postać do zbudowania. Wskrzesić do życia słowo. Znaleźć prawdę, prawdziwe emocje. Zestarzeć się na scenie. Wykrzyczeć, wypłakać, wyszaleć, puścić, stracić kontrolę. Przejść przez cały rejestr stanów psychicznych, zbudować emocjonalny dialog z widzem i go w nieoczywisty sposób zakończyć. I zmierzyć się z prapremierowym pierwowzorem, samą Gabrielą Muskałą, która od 2001 roku nieustannie kreuje rolę Walerii, zdobywając liczne nagrody w kraju i za granicą.

więcej informacji -> https://boto.art.pl/index.php/podroz-do-buenos-aires/

Kończą mi się słowa tam, gdzie doznania gęstnieją.

Jest pewna granica przeżywania, za którą intensywność jest tak wielka,  że całą tę złożoność  mogę nazwać tylko prosto:

„kocham” albo „boję się”.

Podczas gdy w ciele roją się warstwy nienazywalne.

Maja: Punktem wyjścia do spektaklu „Kończą mi się słowa” jest cykl rysunków wykonanych przeze mnie w końcowym okresie ciąży i tuż po narodzinach mojej córki w 2017 roku. Rysunki te traktuję jako dzienniki osobistego doświadczania ciała w tym emocjonalnie i znaczeniowo pełnym dla mnie momencie. Były one wykonywane z zamkniętymi oczami, z nakierowaniem uwagi na codzienne doświadczenia struktur, faktur i przestrzeni ciała. Przyjęte przeze mnie medium jest próbą komunikacji stanów, które nie są w pełni wyrażalne za pomocą słów.

Agafia: Wykonane przez Maję szkice/mapy są dla mojej choreografii liniami i energią ruchu. Praca nad ich ucieleśnieniem wymagała ode mnie dużej wyobraźni i otwartości.

Bohaterowie spektaklu wspominają zmarłych rodziców. Ale ich historie zostają opowiedziane z perspektywy rzeczy – przedmiotów, które zostawili po sobie rodzice. Desek kreślarskich, ulubionych książek, ukochanych kapci, kawałka drewna, tabliczki na drzwi czy porcelanowej krowy. Co mówią o nas przedmioty i jak nas zapamiętają? – to podstawowe pytanie zadawane przez twórców spektaklu „Rzeczy, których nie wyrzuciliśmy.”
Inspiracją dla scenariusza Łukasza Wojtyski były dwie znakomite książki Marcina Wichy („Jak przestałem kochać design”, „Rzeczy, których nie wyrzuciłem”) oraz wspomnienia trójki mieszkańców Gniezna i jego okolic: Lucyny Kaszyńskiej, Marka Szymaniaka i Stefanii Wojciak.
Twórcy badają relacje współistnienia człowieka i przedmiotów, związki tego co ludzkie i emocjonalne z tym, co pozornie nieożywione. Zauważają przedmioty. I wykorzystują rekwizyty pochodzące z teatralnego recyklingu, by stworzyć opowieść o rodzicach, ale też projektowaniu i jego wpływie na codzienne życie. Opowieść o międzypokoleniowej wymianie przedmiotów oraz o tym, że teksty Marcina Wichy budzą w nas niepohamowaną potrzebę opowiadania własnych historii.
Za „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” Marcin Wicha otrzymał Nagrodę Nike 2018.

Rosja, rok 2011. Policja zatrzymuje na cmentarzu w Niżnym Nowgorodzie 45-letniego mężczyznę, który ma przy sobie torbę z ludzkimi kośćmi. Zatrzymanym okazuje się Anatolij Moskwin, lokalny historyk i znany w Rosji lingwista, władający trzynastoma językami znawca kultury celtyckiej oraz rytuałów pogrzebowych ludów syberyjskich.

Co robił na cmentarzu i skąd się wzięły kości w jego torbie?

Policjanci udają się do mieszkania podejrzanego – a my wraz z nimi. Z każdą kolejną minutą coraz głębiej zanurzamy się w dziwaczny świat Moskwina i coraz szerzej otwierają nam się oczy. Okazuje się, że ten mizantrop, który nigdy nie miał kobiety, nie mieszkał sam. W swoim domu stworzył prawdziwe uniwersum – świat, do którego dostęp miał tylko on. Gdzie istniała nauka, zabawa – i miłość. Gdzie kwitło życie.
Przyglądamy się mu oczami Moskwina i zdumionych policjantów, rozpoznajemy reguły. Staramy się
zrozumieć – bądź przekląć.

MOSKWIN jest projektem z pogranicza teatru dokumentalnego, performansu i rozbudowanego planu lalkowego, na którym oparta zostaje instalacja Bohatera. To próba stworzenia prywatnej mitologii,
w ramach której można dokonać konstrukcji tożsamości, jak i akt oskarżenia odczytany światu, który,
kierując się niejasnymi kryteriami sprawiedliwości, z każdego może zrobić winowajcę.

OBSADA:

Teatr im. J. Kochanowskiego w Opolu:
Magdalena Maścianica
Monika Stanek
Andrzej Jakubczyk
Rafał Kronenberger

Wrocławski Teatr Współczesny:
Ewelina Paszke-Lowitsch
Mariusz Bąkowski
Jerzy Senator

Gościnnie:
Hanka Klepacka
Roman Pawłowski

O spektaklu:

„Grotowski non-fiction” jest projektem zainspirowanym życiem i twórczością Jerzego Grotowskiego, który tworzył słynny Teatr 13 rzędów w Opolu i Teatr Laboratorium we Wrocławiu.

Grotowski w teatrze jest postacią kultową. Jak zatem w takim mitologicznym postrzeganiu twórcy odnaleźć prawdę? Czy w ogóle dotarcie do prawdy o człowieku na podstawie zachowanych wspomnień i śladów jest możliwe? Zadanie staje tym trudniejsze, że żadna z osób biorących udział w projekcie nigdy nie widziała na żywo spektaklu Jerzego Grotowskiego.

„Grotowski non-fiction” to projekt o stwarzaniu pamięci. Kluczowym elementem tej eksperymentalnej pracy jest próba odtworzenia postaci samego Grotowskiego poprzez uwagi, opinie, wspomnienia oraz wyobraźnię i fantazję aktorów, którzy – przewrotnie – stają się reżyserami i badaczami tematu, wciągając widzów w nietypowe prace rekonstrukcyjne.

W trakcie pracy nad projektem powstała książka o Grotowskim pisana z perspektywy aktorów, a kontynuacją spektaklu jest wystawa Zbigniewa Libery.

Więcej informacji: https://teatropole.pl/15381